گفته شده اگر ما یک قدم به سمت خدا برویم، خدا ده قدم به سمت ما می آید، پس چرا این را حس نمی کنیم؟

در پاسخ این سوال باید به چند مساله توجه کرد:

1- نباید در حصول نتیجه شتاب کرد. و الا مانند آن کس می شویم که با یک دست، به گوسفند علف می داد و با دست دیگر دنبه حیوان را وزن می کرد! مسیر بندگی، استقامت نیاز دارد و در این راه امتحان هایی پیش می آید تا ادعای انسان را محک زده و سپس پاداش او را بدهند.
(إِنَّ الَّذینَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَیْهِمُ الْمَلائِکَةُ؛[فصلت/30] آنهایی که گفتند پروردگار ما اللَّه است و بر گفته خود پافشاری و استواری هم کردند ملائکه بر آنان نازل گشته)

(أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا یُفْتَنُونَ؛[عنکبوت/2] آیا مردم گمان کرده ‌اند به صرف اینکه بگویند ایمان آورده ‌ایم رها می ‌شوند و آزمایش نمی ‌شوند؟)

(أَمْ حَسِبْتُمْ أَنْ تَدْخُلُوا الْجَنَّةَ وَ لَمَّا یَأْتِکُمْ مَثَلُ الَّذینَ خَلَوْا مِنْ قَبْلِکُمْ مَسَّتْهُمُ الْبَأْساءُ وَ الضَّرَّاءُ وَ زُلْزِلُوا حَتَّی یَقُولَ الرَّسُولُ وَ الَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ مَتی‌ نَصْرُ اللَّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَریبٌ؛[بقره/214] می‌ پندارید که به بهشت خواهید رفت؟ و هنوز آنچه بر سر پیشینیان شما آمده، بر سر شما نیامده؟ به ایشان سختی و رنج رسید و متزلزل شدند، تا آنجا که پیامبر و مؤمنانی که با او بودند، گفتند: پس یاری خدا کی خواهد رسید؟ بدان که یاری خدا نزدیک است.)

2- باید متوجه غیب بود. و با توجه به ماهیت غیب تصور نکنیم که ما از همه حوادث مطلع هستیم. تا بخواهیم درباره مدد الهی قضاوت کنیم و آن را کوچک بشماریم:
(ما کانَ اللَّهُ لِیُطْلِعَکُمْ عَلَی الْغَیْبِ؛[آل عمران/179] خدا بر آن نیست که شما را از غیب بی اگاهاند.)

3- نباید فراموش کرد که اگر کوچکترین قدمی به سوی خداوند می رویم، ناشی از لطف و مدد خداوند است. و هر عیب و نارسایی و ضعفی از ساحت پروردگار به دور است و ریشه ضعف ها و نقص ها درون ماست.
(ما أَصابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَکَ مِنْ سَیِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِکَ؛[نساء/79] هر خیری که به تو رسد از جانب خداست و هر شری که به تو رسد از جانب خود تو است)