به نظر شما روحانیت برای قشر صاحب آن مصونیت می آورد یا مسئولیت؟ پس چرا در جامعه ما مورد اول بیشتر تحقق یافته است؟ ورود در سلک روحانیت در حقیقت پذیرش مسئولیت تذکر و انذار معنوی و اخلاقی مردم در کنار هدایت معنوی و سیاسی و اجتماعی جامعه توأم با پذیرش هزینههای سنگین آن است و تاریخ عملکرد روحانیت شیعه از آغاز تاکنون خصوصاً در یکصد سال اخیر خود گواه روشنی بر این مدعاست و به اقرار همگان به عنوان پیشروترین قشر مبارز در عصر معاصر در برابر استبداد و استعمار نقش اساسی خود را ایفا کرده و هزینههای سنگین آن را نیز متحمل شده که نگاهی هر چند گذرا به شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی و مشروطه در بین روحانیت، تنها بخشی از این هزینهها را ترسیم میکند و اساساً روحانیت شیعه در عین دارا بودن پایگاه محکم اجتماعی در بین مردم و نفوذ در طبقه حاکمیت - که آن را هم مرهون مسؤولیتپذیری خویش در برابر خدا و مردم است - در هیچ مقطع تاریخی از مصونیت در برابر حکومتها و قوانین موجود برخوردار نبودهاند. در مقطع فعلی نیز در برابر قوانین با سایر مردم یکسان هستند، حال ممکن است در برخی موارد توسط بعضی مجریان قانون برای عدهای خاص اعم از روحانی و غیرروحانی مصونیت ایجاد شود که نمیتوان چنین امری را به کل مجموعه روحانیت تعمیم داد و به عبارتی تعمیم جزء به کل داد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبری، کد: 3/11195)
به نظر شما روحانیت برای قشر صاحب آن مصونیت می آورد یا مسئولیت؟ پس چرا در جامعه ما مورد اول بیشتر تحقق یافته است؟
به نظر شما روحانیت برای قشر صاحب آن مصونیت می آورد یا مسئولیت؟ پس چرا در جامعه ما مورد اول بیشتر تحقق یافته است؟
ورود در سلک روحانیت در حقیقت پذیرش مسئولیت تذکر و انذار معنوی و اخلاقی مردم در کنار هدایت معنوی و سیاسی و اجتماعی جامعه توأم با پذیرش هزینههای سنگین آن است و تاریخ عملکرد روحانیت شیعه از آغاز تاکنون خصوصاً در یکصد سال اخیر خود گواه روشنی بر این مدعاست و به اقرار همگان به عنوان پیشروترین قشر مبارز در عصر معاصر در برابر استبداد و استعمار نقش اساسی خود را ایفا کرده و هزینههای سنگین آن را نیز متحمل شده که نگاهی هر چند گذرا به شهدای گرانقدر انقلاب اسلامی و مشروطه در بین روحانیت، تنها بخشی از این هزینهها را ترسیم میکند و اساساً روحانیت شیعه در عین دارا بودن پایگاه محکم اجتماعی در بین مردم و نفوذ در طبقه حاکمیت - که آن را هم مرهون مسؤولیتپذیری خویش در برابر خدا و مردم است - در هیچ مقطع تاریخی از مصونیت در برابر حکومتها و قوانین موجود برخوردار نبودهاند. در مقطع فعلی نیز در برابر قوانین با سایر مردم یکسان هستند، حال ممکن است در برخی موارد توسط بعضی مجریان قانون برای عدهای خاص اعم از روحانی و غیرروحانی مصونیت ایجاد شود که نمیتوان چنین امری را به کل مجموعه روحانیت تعمیم داد و به عبارتی تعمیم جزء به کل داد. (لوح فشرده پرسمان، اداره مشاوره نهاد رهبری، کد: 3/11195)
- [سایر] آیا نهاد روحانیت مانع مشارکت زنان در جامعه نیست؟
- [سایر] آیا نهاد روحانیت مانع مشارکت زنان در جامعه نیست؟
- [سایر] در حکومت دینی، تحقق جامعه دینی مهم است یاحاکمیت قوانین دینی؟ آیا فراهم شدن جامعه دینی فقط از طریق حکومت دینی ممکن است و یا راههای دیگری برای تحقق جامعه دینی وجود دارد؟
- [سایر] متولّیان فرهنگی، با چه تفکر و ابزاری باید مسئولیت خود را نسبت به جامعه ایفا کنند؟
- [سایر] چه جوابی باید به کسانی که دین و روحانیت را مشکل اصلی جامعه معرفی می کنند، داد؟
- [سایر] مسئولیت فرد از نظر اجتماعی در اسلام چگونه است؟
- [سایر] گروهی از قشر جوانان با استناد به بعضی از عملکردهای نادرست که در جامعه جاری است ازجمله رفتار غیرقانونی تعدادی از نیروهای انتظامی با مردم این سؤال را مطرح می کنند که چرا باید در نظام جمهوری اسلامی شکنج
- [سایر] در جامعه امروز نظر اسلام در مورد حقوق بشر چیست؟
- [سایر] نظر امام درباره حجاب زنان در جامعه چیست؟
- [سایر] در جامعه امروز نظر اسلام در مورد حقوق بشر چیست؟
- [آیت الله شبیری زنجانی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جایی را نام ببرد و کسی که امانت را قبول کرده بداند آن محلّ در نظر صاحب مال خصوصیّتی نداشته، بلکه یکی از موارد حفظ آن بوده، میتواند آن را به جای دیگری ببرد که مال در آنجا محفوظتر یا مثل محلّ اوّلیست و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نیست.
- [آیت الله سبحانی] خرید و فروش چیزهایی که از قمار یا دزدی یا معاملات باطل به دست آمده، حرام و باطل است و تصرّف در آنها جایز نیست و اگر کسی آن را بخرد باید به صاحب اصلی اش بازگرداند و اگر صاحب اصلی اش را نمی شناسد به نظر حاکم شرع عمل کند.
- [آیت الله وحید خراسانی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جایی را معین کند و کسی که امانت را قبول کرده بداند ان محل در نظر صاحب مال خصوصیتی نداشته بلکه یکی از موارد حفظ ان بوده می تواند ان را به جای دیگری که مال در ان جا محفوظ تر یا مثل محل اولی است ببرد و چنانچه مال در ان جا تلف شود ضامن نیست
- [آیت الله فاضل لنکرانی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جایی را معین کند و کسی که امانت را قبول کرده بداند آن محلّ در نظر صاحب مال خصوصیّتی نداشته بلکه یکی از موارد حفظ آن بوده، می تواند آنرا به جای دیگری که مال در آنجا محفوظ تر یا مثل محلّ اوّلی است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نیست.
- [آیت الله میرزا جواد تبریزی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جائی را معین کند و کسی که امانت را قبول کرده بداند آن محل در نظر صاحب مال خصوصیتی نداشته بلکه یکی از موارد حفظ آن بوده؛ می تواند آن را به جای دیگری که مال در آنجا محفوظتر یا مثل محل اولی است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نیست.
- [آیت الله خوئی] اگر صاحب مال برای نگهداری مال خود جایی را معین کند و به کسی که امانت را قبول کرده بداند آن محل در نظر صاحب مال خصوصیتی نداشته بلکه یکی از موارد حفظ آن بوده، میتواند آن را بهجای دیگری که مال در آنجا محفوظتر یا مثل محل اولی است ببرد و چنانچه مال در آنجا تلف شود ضامن نیست.
- [آیت الله بهجت] اگر بعد از جمع کردن محصول و تمام شدن مدت مزارعه، ریشه زراعت در زمین بماند و سال بعد دو مرتبه محصول دهد، چنانچه مالک و زارع از آن صرف نظر نکرده باشند، محصول مال صاحب بذر خواهد بود و اگر صاحب بذر مالک زمین نباشد، باید اجرت زمین را به مالک بدهد.
- [آیت الله وحید خراسانی] مضاربه قرار دادی است که شخصی به دیگری مالی بدهد که او با ان مال تجارت کند و سود بین ان دو به کسر مشاع مانند نصف و ثلث باشد به صاحب مال مالک و به کسی که تجارت می کند عامل می گویند و در تحقق ان ایجاب و قبول معتبر است چه به لفظ باشد یا به فعل مثل ان که مالک مال را به عنوان مضاربه به عامل بدهد و عامل به گرفتن مال قبول کند
- [آیت الله اردبیلی] (معروف) یعنی چیزی که به حکم شرع یا عقل انجام آن واجب یا مستحب است و (منکر) یعنی چیزی که به حکم شرع یا عقل انجام آن قبیح و حرام یا مکروه است و از این نظر فرقی میان امور فردی و اجتماعی نیست. بنابر این امر به معروف و نهی از منکر یک وظیفه عمومی است و حکومتها و افراد مردم، همه در برابر یکدیگر مسئولیت دارند و باید به این وظیفه عمل نمایند.
- [آیت الله علوی گرگانی] )معروف( یعنی چیزی که به حکم شرع یا عقل انجام آن واجب یا مستحب است، و)منکر( یعنی چیزی که به حکم شرع یا عقل انجام آن قبیح وحرام یا مکروه است; واز این نظر فرقی میان امور فردی واجتماعی نیست. بنابراین امر به معروف ونهی از منکر یک وظیفه عمومی است وحکومتها وافراد مردم همه در برابر یکدیگر مسئولیت دارند وباید به این وظیفه عمل نمایند.