چگونه ما امامت را یکی از اصول دین می نامیم در حالی که در قرآن صریحا به آن هیچ اشاره ای نشده است؟
امامت از اموری است که قرآن مجید بر آن اهتمام ویژه‌ای داشته و در موارد مختلفی به آن پرداخته است. آموزه‌های قرآن در این باره فراوان و دارای ابعاد مختلفی است، از جمله مسائلی که قرآن بر آن اهتمام ورزیده عبارتند از: مشروعیت الهی امام، منبع قانون‌گذاری، شرایط امام، مسائل مربوط به چگونگی ایجاد، کاربست و هزینه کرد قدرت سیاسی، اهداف و غایات حکومت و جامعه دینی، اصول سیاست داخلی و خارجی و... جهت آگاهی بیشتر بنگرید: حمیدرضا شاکرین، حکومت دینی، ص 35-24، قم: معارف، چهارم، 1385..
برخی از آموزه‌های قرآن در این باب عبارت است از:
یک. امامت برتر از نبوت:
امامت در قرآن جایگاه رفیع و بلندی دارد. از قرآن به دست می‌آید که مقام امامت بالاتر از نبوت است. زیرا خداوند حضرت ابراهیم را پس از آن که دارای مقام نبوت و رسالت بود مورد آزمون‌های ویژه‌ای قرار داد و چون در همه آنها فراز آمد او را به امامت برگزید. (وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکَلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إِماماً)؛ بقره(2)، آیه 124..
آزمودن و برگزیدن ابراهیم پس از رسالت به مقام امامت نشانگر برتری امامت از نبوت است. این مسأله در روایات نیز مورد توجه قرار گرفته است.
در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است: خداوند تبارک و تعالی ابراهیم را به بندگی گرفت پیش از آن که او را به نبوت برگزیند، و او را به نبوت رساند پیش از آن که به رسالت برگزیند، و او را رسول خود ساخت پیش از آن که به دوستی برگزیند، و او را دوست و خلیل خود گرداند پیش از آن که امامش قرار دهد. و چون همه مقامات را در او گرد آورد فرمود: (من تو را امام مردم قرار دادم). اصول کافی، ج 1، ص 175 و ج 2، ص 178.
