استمناء یا خود ارضایی از حرامهای شرعی است که در فقه و فرهنگ اسلامی گناه شمرده شده و از آن نهی شده است. ولی با تأسّف فراوان مشاهده می کنیم که ابن حزم مورّخ وفقیه اهل سنّت فتوا به جواز آن را صادر می کند و برای اینکه تنها نباشد از فقیهان و مفسّران نامداری همچون حسن بصری و عمرو بن دینار وزیاد بن أبی العلا و مجاهد کمک گرفته و آنان را نیز در فتوای بیشرمانه اش شریک می کند.
سخنان برخی از صاحبان فتوا در باره حلّیّت استمناء و خود ارضایی:
از مجاهد نقل شده که گفته است: آنانکه پیش از ما می زیسته اند پسران جوانشان را به استمناء و همچنین دختران و زنان را به استفاده از وسیله ای برای خود ارضایی وادار می کرده اند تا از زنا دوری کنند.
ابن جریح از عمرو بن دینار نقل می کند که گفته است: مانعی در جایز نبودن استمناء نمی بینم.
ثوری از عبّاد از منصور از جابر بن زید أبی الشعثاء نقل کرده است که گفت: تو صاحب منی هستی هر کجا خواستی آن را بریز.
ابن حزم گفته است: استمناء مرد همانند بازی کردن زن با فرجش مباح است وحرام نیست، سپس به دو آیه از قرآن استدلال می کند ومی گوید: خداوند در این آیه فرموده است: (وقد فصّل لکم ما حرّم علیکم) و چون تفصیلی در باره استمناء نیامده است پس جایز است. و نیز در این آیه که فرموده است: (خلق لکم ما فی الأرض جمیعا). و در ادامه می گوید: چون از مکارم اخلاق و فضایل نیست گروهی از آن اکراه داشته و گروهی آن را جایز دانسته اند.
