در آیه 21 سورۀ انسان آمده: (عالِیَهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْر)، در این‌جا (عالِیَهُمْ) و (سندس) به چه معنا هستند؟

در این آیه شریفه می‌خوانیم: «عالِیَهُمْ ثِیابُ سُندُسٍ خُضْرٌ وَ إِسْتَبْرَقٌ وَ حُلُّوا أَساوِرَ مِنْ فِضَّةٍ وَ سَقاهُمْ رَبُّهُمْ شَراباً طَهُوراً»؛[1] بر اندام آنها [بهشتیان‏] لباس‌هایی است از حریر نازک سبز رنگ، و از دیبای ضخیم، و با دستبندهایی از نقره آراسته‌اند، و پروردگارشان شراب طهور به آنان می‌نوشاند.
«عالِیَهُمْ» از دو عبارت «عالی» و «هم» تشکیل می‌شود که عبارت اوّل به عبارت دوم اضافه شده است. «عالی» از ریشه «علوّ» به معنای برتری و معنای آن در این آیه، روپوش است. امام صادق(ع) در معنای این آیه می‌فرماید: «تعلوهم الثیاب فیلبسونها»؛[2] بهشتیان، این لباس مخصوص را بالای دیگر لباس‌هایشان می‌پوشند.
«سندس»؛ به معنای پارچه ابریشمین نازک است،[3] در حالی که «استبرق»، به معنای پارچه ابریشمین ضخیم است.[4]
خداوند مهربان در این آیه شریفه به آن انسان‌هایی که دارای ایمان و عمل صالح و آراسته به حسنات اخلاقی هستند، وعده لباس‌های فاخر بهشتی داده و فرموده به جزای عمل آنان در بهشت آراسته به لباس‌هایی هستند که عنایت و لطف خدای تبارک و تعالی برای آنان مقرر کرده است.   [1] . انسان، 21.   [2] طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 10، ص 623، انتشارات ناصر خسرو، تهران، 1372ش. [3] . مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج ‏5، ص 233، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، تهران، 1360ش؛ مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج ‏25، ص 370، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش. [4] . همان؛ ابن عاشور، محمد بن طاهر، التحریر و التنویر،  ج ‏29، ص 370، بی‌جا، بی‌تا.