«صَدُقاتِهِنّ»،[1] در فضای بحث از ازدواج دائم آمده است، و از مَهریه به عنوان «صداق» نام برده شده است.[2] آیه ای که این واژه در آن آمده، اشاره به یکی از حقوق مسلّم زنان می کند و تأکید می نماید که شوهر، مَهریه همسر خود را بپردازد،[3] مگر این که آنان مهریه را ببخشند.[4] همچنین این واژه به صورت ضمنی، اشاره به صداقت و راستی در پیمان ازدواج دارد.[5] امّا «أُجُورَهُنَّ»،[6] اشاره به مسئله ازدواج موقت و به اصطلاح «متعه» دارد و می فرماید: «زنانی را که متعه میکنید مهر آنها را به عنوان یک واجب باید بپردازید».[7] این پرسش پاسخ تفصیلی ندارد.
[1] . نساء، 4: «وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَیْءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنیئاً مَریئاً»؛ و مهر زنان را (به طور کامل) به عنوان یک بدهی (یا عطیه،) به آنان بپردازید! (ولی) اگر آنها چیزی از آن را با رضایت خاطر به شما ببخشند، حلال و گوارا مصرف کنید». [2] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 3، ص 262، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش؛ طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 4، ص 169، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1417ق. [3] . تفسیر نمونه، ج 3، ص 262؛ حسینی جرجانی، سید امیر ابوالفتوح، آیات الاحکام، تحقیق، اشراقی سرابی، میرزا ولی الله، ج 2، ص 329 و 330، انتشارات نوید، تهران، چاپ اول، 1404ق. [4] . آیات الاحکام، ج 2، ص 330؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج 3، ص 12، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش. [5] . حسینی همدانی، سید محمد حسین، انوار درخشان، تحقیق، بهبودی، محمد باقر، ج 3، ص 342 و 343، کتابفروشی لطفی، تهران، چاپ اول، 1404ق. [6] . نساء، 24: «... فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَریضَةً ...»؛ و زنانی را که متعه [ازدواج موقت] میکنید، واجب است مهر آنها را بپردازید. [7] . تفسیر نمونه، ج 3، ص 335.
