پیش از این که نقش انگشتری امامان معصوم (ع) ذکر شود، توجّه به دو نکته لازم به نظر می آید: 1. نقش نگین انگشتری، گزیده شعارها، نماد باورها و ارزش های پذیرفته هر شخص است؛ باورهایی که امید آفرین هستند و با جهت گیری خاصّ سیاسی، همگان را به دعوتی خاصّ فرا می خوانند. در گذشته، پیشوایان دین و مردان الهی، عبارتی خاصّ بر روی نگین انگشترشان نقش می کردند و تاریخ نگاران، آن را ثبت و گزارش نموده اند. [1] 2. هر یک از امامان معصوم (ع) انگشترهای مختلفی داشتند که بر آن عبارت هایی نوشته و حَک شده بود، و - چنانچه خواهیم دید- محتوای بیشتر این عبارات، نشانگر تکیه و توکّل ائمّه اطهار (ع) بر خدای متعال و بندگی اوست و بدین وسیله مردم را نیز به این حقیقت دعوت می فرمودند. در روایات، نقش نگین انگشتری امامان (ع)، با عبارت های مختلفی توصیف و ترسیم شده است. در اینجا نمونه ای از آنان در زیر ذکر می شود که برخی از آن عبارات، در انگشتری چند امام معصوم (ع) مشترک است: نقش انگشتری: 1. امام علی (ع): (اللَّهُ الْمَلِکُ وَ عَلِیٌّ عَبْدُه)؛ [2] در نقلی دیگر فقط (اللَّهُ الْمَلِکُ) آمده است. [3] و (أَسْنَدْتُ ظَهْرِی إِلَی اللَّه). [4] 2. امام حسن مجتبی (ع): (الْعِزَّةُ لِلَّهِ)؛ [5] و (حَسْبِی اللَّه). [6] 3. امام حسین (ع): (حَسْبِی اللَّه)، [7] و (إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه). [8] 4. امام سجّاد (ع): آن حضرت انگشتر امام حسین (ع) را که نقش (إِنَ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِه) داشت، در دست می کردند. [9] همچنین دارای انگشترهایی با نقش های دیگری مانند (وَ ما تَوْفِیقِی إِلَّا بِاللَّه)، [10] و (خَزِی وَ شَقِی قَاتِلُ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی) [11] بودند. 5. امام باقر (ع): (رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْداً)، [12] و (الْقُوَّةُ لِلَّهِ جَمِیعاً). [13] 6. امام جعفر صادق (ع): (اللَّهُ خالِقُ کُلِ شَی‌ء)، [14] و (اللَّهُمَّ أَنْتَ ثِقَتِی فَقِنِی شَرَّ خَلْقِک). [15] 7. امام موسی کاظم (ع): (الْمُلْکُ لِلَّهِ وَحْدَه). [16] 8. امام رضا (ع): (ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ). [17] 9. امام جواد (ع): (حَسبیَ اللهُ حافِظی). [18] 10. امام هادی (ع): (الله رَبّی و هو عِصمَتی مِن خَلقِه) [19] و (حِفْظُ الْعُهُودِ مِنْ أَخْلَاقِ الْمَعْبُود). [20] 11. امام حسن عسکری (ع): (سُبْحَانَ مَنْ لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْض). [21] 12. امام زمان حضرت حجت (عج): (أنا حجة الله و خالصته)، [22] و به نقلی (أنا حجّة الله) [23] است. البته، روایات مختلف دیگری نیز درباره نقش انگشتری ائمّه اطهار (ع) نقل شده است که می توان به منابع حدیثی و تاریخی مربوط به سیره معصومان (ع) مراجعه کرد. برای آگاهی از ثواب انگشتر به دست کردن، نمایه (ثواب و فواید انگشتر با سنگ های گران بها)، سؤال 1797 (سایت: 1962) را مطالعه کنید. این پرسش، پاسخ تفصیلی ندارد.
[1] . قربانی، علی اصغر، امام کاظم (ع) از دیدگاه اهل سنّت، ص 15، مرکز پژوهش های اسلامی صدا و سیما، تهران، 1385ش. [2] . (خداوند، فرمانروا و علی، بنده اوست)؛ شریف الرضی، محمد بن حسین، خصائص الائمه (ع) (خصائص امیرالمؤمنین علیه السلام)، محقق و مصحح: امینی، محمدهادی، ص 39، آستان قدس رضوی، مشهد، چاپ اول، 1406ق؛ ابن بطریق، یحیی بن حسن، عمدة عیون صحاح الأخبار فی مناقب إمام الأبرار، ص 31، جامعه مدرسین، قم، چاپ اول، 1407ق. [3] . شیخ کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر – آخوندی، محمد، ج 6، ص 473، دارالکتب الاسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق. [4] . (پشت من به خداوند متّکی است)؛ فیروزآبادی، سید مرتضی، فضائل پنج تن (ع) در صحاح ششگانه اهل سنت، ترجمه: ساعدی، محمدباقر، ج 1، ص 344، نشر فیروزآبادی، قم، چاپ اول، 1374ش. [5] . (عزّت و قدرت از آن خداست)؛ الکافی، ج 6، ص 474؛ شیخ صدوق، محمد بن علی، عیون أخبار الرضا (ع)، محقق و مصحح: لاجوردی، مهدی، ج 2، ص 56، نشر جهان، تهران، چاپ اول، 1378ق. [6] . (خدا مرا بس است)؛ الکافی، ج 6، ص 473. [7] . همان. [8] . (همانا خدا امر و فرمان خود را [به همه جا] رسانده است)؛ عیون أخبار الرضا (ع)، ج 2، ص 56؛ الکافی، ج 6، ص 474. [9] . الکافی، ج 6، ص 474. [10] . (و توفیق من، جز به خدا نیست)؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج 46، ص 14، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق. [11] . (رسوا و بدبخت شد کشنده حسین بن علی (ع))؛ همان، ص 474؛ شیخ صدوق، محمد بن علی، الأمالی، ص 131، نشر کتابچی، تهران، چاپ ششم، 1376ش. [12] . (پروردگارا! مرا تنها مگذار)؛ بحارالانوار، ج 46، ص 345. [13] . (تمامِ قدرت، از آنِ خداست)؛ اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة فی معرفة الأئمة، محقق و مصحح: رسولی محلاتی، هاشم، ج 2، ص 133، نشر بنی هاشمی، تبریز، چاپ اول، 1381ق. [14] . (خدا آفریننده همه چیز است)؛ الکافی، ج 6، ص 473. [15] . (خدایا! تو مورد اعتماد من هستی پس مرا از شرّ خلق تو نگهدار)؛ الکافی، ج 6، ص 473؛ و در برخی منابع حدیثی عبارت (ربّ أَنْتَ ثِقَتِی فَقِنِی شَرَّ خَلْقِک)؛ نوری، حسین بن محمدتقی، مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 3، ص 302، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ اول، 1408ق؛ و نیز (رَبِّ یَسِّرْ لِی أَنْتَ ثِقَتِی فَقِنِی شَرَّ خَلْقِک) آمده است؛ ابن حیون، نعمان بن محمد، دعائم الإسلام، محقق و مصحح: فیضی، آصف، ج 2، ص 165، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ دوم، 1385ق. [16] . بحارالانوار، ج 48، ص 11. [17] . (هر چه خدا بخواهد قوّت (و نیرویی) جز از ناحیه خدا نیست)؛ الکافی، ج 6، ص 474. [18] . (بس است مرا خدایی که حافظ من است)؛ طبرسی، حسن بن فضل، مکارم الاخلاق، ص 91، نشر شریف رضی، قم، چاپ چهارم، 1412ق. [19] . (خدا، پروردگار من است و او پناه من از خلقش است)؛ ریاض الأبرار فی مناقب الأئمة الأطهار، ج 2، ص 460. [20] . یعنی، حفظ اموری که خدا در ترک یا انجام آن با ما عهد بسته است، از خُلقیاتیست که خدا دوست دارد؛ حسینی عاملی، سید تاج الدین، التتمة فی تواریخ الأئمة (ع)، ص 136، نشر بعثت، قم، چاپ اول، 1412ق؛ بحارالانوار، ج 50، ص 117. [21] . (پاک و منزه است خدایی که کلیدهای آسمان ها و زمین از آن اوست)؛ بحارالانوار، ج 50، ص 238. [22] . (من حجّت و خالص خدا هستم)؛ یزدی حایری، علی، إلزام الناصب فی إثبات الحجة الغائب (عج)، محقق و مصحح: عاشور، علی، ج 1، ص 428، مؤسسة الأعلمی، بیروت، چاپ اول، 1422ق؛ محدّث نوری، میرزا حسین، نجم الثاقب فی أحوال الإمام الغائب، ج 1، ص 101، نشر مسجد جمکران، قم، چاپ دهم، 1384ش. [23] . شیخ عباس قمی، منتهی الآمال، ج 3، ص 1975، نشر دلیل ما، قم، چاپ اول، 1379ش.
