روایاتی به این مضمون در منابع حدیثی وجود دارد که در این‌جا دو نمونه از آن‌را ذکر می‌کنیم: 1. قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع): «کَفَی بِالْحِلْمِ نَاصِراً وَ قَالَ إِذَا لَمْ تَکُنْ حَلِیماً فَتَحَلَّم»؛[1] امام صادق(ع) فرمود: بردباری برای یاری کافی است، و اگر بردبار نیستی خود را به بردباری وادار. 2. «مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ فِی الْمَجَالِسِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ مَاجِیلَوَیْهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ یَحْیَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ یَحْیَی عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ أَبِی زَکَرِیَّا الْمُؤْمِنِ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ خَالِدٍ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص أَتَی شَبَاباً مِنَ الْأَنْصَارِ فَقَالَ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَقْرَأَ عَلَیْکُمْ فَمَنْ بَکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ فَقَرَأَ آخِرَ الزُّمَرِ وَ سِیقَ الَّذِینَ کَفَرُوا إِلی جَهَنَّمَ زُمَراً إِلَی آخِرِ السُّورَةِ فَبَکَی الْقَوْمُ جَمِیعاً إِلَّا شَابّاً فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ قَدْ تَبَاکَیْتُ فَمَا قَطَرَتْ عَیْنِی قَالَ إِنِّی مُعِیدٌ عَلَیْکُمْ فَمَنْ تَبَاکَی فَلَهُ الْجَنَّةُ قَالَ فَأَعَادَ عَلَیْهِمْ فَبَکَی الْقَوْمُ وَ تَبَاکَی الْفَتَی فَدَخَلُوا الْجَنَّةَ جَمِیعاً»؛[2] رسول خدا(ص) نزد جوانانی از انصار آمد و فرمود برای شما قرآن می‌خوانم و هر کس گریست وارد بهشت میشود. آن‌حضرت آیات آخر سوره زمر را تلاوت کرد. از «و سیق الذین کفروا إلی جهنم زمرا»؛ برانند کافران را بدوزخ گروه گروه، تا آخر سوره، همه گریستند جز نفر که عرض کرد یا رسول الله من خود را به گریه زدم و قطرهای اشک از دیدهام نیامد. پیامبر فرمود من باز می‌خوانم و هر که خود را به گریه زد بهشت دارد، و بر آنها باز خواند و همه گریستند و آن جوان هم خود را به گریه زد و همه‌ی آنها قطعاً به بهشت می‌روند. [1] . کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، محقق و مصحح: غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج 2، ص 112، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق. [2] . شیخ صدوق، الأمالی، ص 545 اعلمی، بیروت، چاپ پنجم، 1400ق.
