«مُفلِس» در لغت به معنای محتاج، درویش، تهیدست، تنگدست، آنکه وی را مالی باقی نمانده باشد،[1] آمده است. در اصطلاح فقهی؛ به کسی گفته میشود که ورشکسته شده و دارایی او برای پرداخت بدهی‌هایش کافی نیست. لذا حاکم شرع او را از تصرّف در مالش منع می‌کند.[2] حاکم شرع برای رسیدگی به بدهکاری‌های چنین شخصی او را از تصرف در اموالش جلوگیری می‌کند تا دقیقاً رسیدگی شود و بدهی‌های طلبکاران به قدر امکان پرداخت شود.
در کتاب‌های فقهی، شروط ورشکستگی، کیفیت ممنوع التّصرف بودن مفلس و تقسیم اموال او در میان طلبکاران مورد بحث قرار گرفته است.[3] [1] . لغت نامه دهخدا، واژه «مفلس». [2] . سعدی، ابو جیب، القاموس الفقهی لغة و اصطلاحاً، ص 290، دار الفکر، دمشق، چاپ دوم، 1408ق؛ مصطفوی، سید محمد کاظم، فقه المعاملات، ص 546، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1423ق. [3] . امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج 2، ص 18 – 19، مؤسسه مطبوعات دار العلم، قم، چاپ اول، بی‌تا.
