در بخشی از دعای عهد چنین آمده است: «اللّهمّ اجْعَلْنِی مِن ... الْمُسْتَشْهَدِینَ بَیْنَ یَدَیْه»؛[1] یعنی خدایا! من را از کسانی قرار ده که در برابر او (امام زمان) به شهادت می‌رسند.
تلفظ کلمه «مستشهدین» به «فتح» هاء صحیح است؛ زیرا وقتی عبارت «شهد» به باب «استفعال» می‌رود، به دو صورت استعمال می‌شود؛ یکی به صورت معلوم و دیگری به صورت مجهول. اگر به معنای معلوم به‌کار رود، در این صورت، از آن اسم فاعل و با «کسر» ها ساخته می‌شود، و به معنای طلب کننده گواه و شاهد است. ولی اگر به معنای مجهولی به‌کار رود، یعنی: به شهادت رسیدن و کشته شدن در راه خدا. بنابراین، وقتی کسی در راه خدا به شهادت می‌رسد، با استفاده از فعل مجهول گفته می‌شود: «فلان اُسْتُشْهِدَ». [1] . کفعمی، ابراهیم بن علی، البلد الامین و الدرع الحصین، ص 83، بیروت، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، چاپ اول، 1418ق.
