خداوند طبیعت انسان و سایر حیوانات را به گونه‌ای آفرید که مرد و زن و نر و ماده مکمل یکدیگر بوده و در کنار هم به آرامش دست می‌یابند.
خداوند در قرآن پیرامون انسان می‌فرماید: و از نشانههای او این که همسرانی از جنس خودتان برای شما آفرید تا در کنار آنان آرامش یابید، و در میانتان مودّت و رحمت قرار داد در این نشانههایی است برای گروهی که می‌اندیشند.[1]
و در مورد موجودات دیگر نیز که از این نظم طبیعی پیروی می‌کنند، می‌فرماید: و از هر چیز دو جفت آفریدیم، شاید متذکّر شوید.[2]
گفتنی است در میان حیوانات نیز همجنس‌گرایی رواج نداشته، بلکه هر کدام به جفتشان اکتفاء می‌کنند و این از غرایزی است که خداوند در موجودات قرار داده است.
بدیهی است که هرگونه رفتاری که خلاف این نظم طبیعی و خدادادی باشد، تجاوز از حدود الهی به شمار خواهد آمد:
«آیا در میان جهانیان، شما به سراغ جنس ذکور میروید (و همجنس بازی میکنید، آیا این زشت و ننگین نیست)؟! و همسرانی را که پروردگارتان برای شما آفریده است رها میکنید؟! (حقّاً) شما قوم تجاوزگری هستید».[3]
در حدیثی از امام صادق(ع) پرسیده شد؛ چرا خداوند لواط را حرام کرده است؟ فرمود: اگر آمیزش با پسران حلال بود مردان از زنان بینیاز (و نسبت به آنان بیمیل) می‌شدند. و این باعث قطع نسل انسان میشد و باعث از بین رفتن آمیزش طبیعی جنس موافق و مخالف میگشت.[4] [1] . «وَ مِنْ آیاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَکُمْ مِنْ أَنْفُسِکُمْ أَزْواجاً لِتَسْکُنُوا إِلَیْها وَ جَعَلَ بَیْنَکُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً إِنَّ فی ذلِکَ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَفَکَّرُون»؛ روم، 21. [2] . «وَ مِنْ کُلِّ شَیْءٍ خَلَقْنا زَوْجَیْنِ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُون»؛ ذاریات، 49. [3] . «أَ تَأْتُونَ الذُّکْرانَ مِنَ الْعالَمین وَ تَذَرُونَ ما خَلَقَ لَکُمْ رَبُّکُمْ مِنْ أَزْواجِکُمْ بَلْ أَنْتُمْ قَوْمٌ عادُون»؛ شعراء، 165 - 166. [4] . «قَالَ فَلِمَ حَرَّمَ الزِّنَا؟ قَالَ لِمَا فِیهِ مِنَ الْفَسَادِ وَ ذَهَابِ الْمَوَارِیثِ وَ انْقِطَاعِ الْأَنْسَابِ لَا تَعْلَمُ الْمَرْأَةُ فِی الزِّنَا مَنْ أَحْبَلَهَا- وَ لَا الْمَوْلُودُ یَعْلَمُ مَنْ أَبُوهُ وَ لَا أَرْحَامَ مَوْصُولَةٌ وَ لَا قَرَابَةَ مَعْرُوفَةٌ قَالَ فَلِمَ حَرَّمَ اللِّوَاطَ؟ قَالَ مِنْ أَجْلِ أَنَّهُ لَوْ کَانَ إِتْیَانُ الْغُلَامِ حَلَالًا لَاسْتَغْنَی الرِّجَالُ عَنِ النِّسَاءِ وَ کَانَ فِیهِ قَطْعُ النَّسْلِ وَ تَعْطِیلُ الْفُرُوجِ وَ کَانَ فِی إِجَازَةِ ذَلِکَ فَسَادٌ کَثِیرٌ»؛ طبرسی، احمد بن علی، الاحتجاج علی أهل اللجاج، محقق، مصحح، خرسان، محمد باقر، ج 2، ص 347، نشر مرتضی، مشهد، چاپ اول، 1403ق.
