جمله «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَا أَدْعُو غَیْرَهُ وَ لَوْ دَعَوْتُ غَیْرَهُ لَمْ یَسْتَجِبْ لِی دُعَائِی»؛ حمد و سپاس خدایی را که نمی‌خوانم غیر از او را و اگر غیر او را بخوانم، دعایم را اجابت نمی‌کند.
معنایش این است که هیچ فردی به غیر از خداوند استقلالا نمی‌تواند استجابت کننده دعاها باشد. به عبارت دیگر، این فراز از دعا، ناظر به عبارت قرآنی است که میفرماید: «لَهُ دَعْوَةُ الْحَقِّ وَ الَّذینَ یَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ لا یَسْتَجیبُونَ لَهُمْ بِشَیْءٍ إِلاَّ کَباسِطِ کَفَّیْهِ إِلَی الْماءِ لِیَبْلُغَ فاهُ وَ ما هُوَ بِبالِغِهِ وَ ما دُعاءُ الْکافِرینَ إِلاَّ فی ضَلال»؛[1] دعوت حق از آن او است! و کسانی را که (مشرکان) غیر از خدا میخوانند، (هرگز) به دعوت آنها پاسخ نمیگویند! آنها همچون کسی هستند که کف‌های (دست) خود را به سوی آب میگشاید تا آب به دهانش برسد، و هرگز نخواهد رسید! و دعای کافران، جز در ضلال (و گمراهی) نیست. [1] . رعد، 14.
