بر اساس صریح قرآن کریم که می‌فرماید: «وَ لا تَکْسِبُ کُلُّ نَفْسٍ إِلاَّ عَلَیْها وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْری»؛[1] (و هر کس تنها کیفر کار خویش را می‌بیند. و کسی بار گناه دیگری را بر دوش نمی‌کشد)، گناه و کارهای بد پدر، موجب مجازات فرزند نمی‌شود. و بر عکس، کارهای خلاف فرزند را به حساب پدر نمی‌نویسند، و هر کسی مسئول عمل خویش است. اما ممکن است کارها و رفتارهای خلاف دستورات دین و اخلاق پدر، تأثیرات منفی اخلاقی و تربیتی بر روی فرزند داشته باشد که این مسئله تقریباً از نظر روان‌شناسی نیز ثابت شده است، ولی از آن‌جا که خداوند در سرشت و نهاد انسانها میل به سوی خوبی‌ها را قرار داده، آنان می‌توانند با وجود عقل و به مدد تعالیم دینی، در هر حال، راه به سوی خوبی‌ها را بیابند و با اختیار خود به خوبی‌ها گرایش پیدا کنند به‌گونه‌ای که محیط خانوادگی و رفتار اهل منزل، دوستان و ... در آنان تأثیر منفی نداشته باشد. [1] . انعام، 164.
