امام علی(ع) در یکی از ویژگی‌های قرآن کریم می‌فرماید: «... فَالْقُرْآنُ آمِرٌ زَاجِرٌ وَ صَامِتٌ نَاطِقٌ حُجَّةُ اللهِ عَلَی خَلْقِه ...»؛[1] پس قرآن فرمان دهنده است و بازدارنده، خاموش است و گوینده، حجّت خدا است بر آفریدگانش.
قرآن خاموش ناطق است از آن جهت که حروف است و به خودی خود حرف نمی‌زند به ظاهر خاموش است و نیاز به مترجم دارد، اما در حقیقت از ناطق‌ترین ناطق‌ها است؛ چرا که اخبار از گذشته و آینده، اوامر و نواهی، آداب و.... همه از طرف او است.[2]
بنابر این منظور از خاموش ناطق این است که اگر چه به ظاهر سخن نمی‌گوید، اما اگر کسی به آن مراجعه کند می‌تواند بنیادهای معارف الهی را از آیات محکمات قرآن دریابد.
[1] . سید رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص 265، قم، هجرت، چاپ اول، 1414ق. [2] . ر. ک: ابن أبی الحدید، عبد الحمید بن هبة الله، نهج البلاغه، ج 9، ص 109؛ ج10، ص 116- 117، قم، کتابخانه آیت الله مرعشی نجفی، چاپ اول، 1404ق.
