گناه و معصیت، مانند لجن زار متعفنی است که انسان، هر چه بیشتر در آن فرو می رود، خود را به نابودی نزدیک می‌کند، اما توبه و تصمیم جدی انسان به ترک گناه حرکت به سوی نجات و خود یک پیروزی بزرگ است که درهای رحمت الهی را به روی انسان می‌گشاید. کسی که به این مرحله (توبه) رسیده به پیروزی بزرگی دست یافته است، و باید سعی کند انگیزه خود را برای مبارزه با گناه، قوی‌تر نماید، و برای همیشه این حالت را در خود حفظ کند.
نکته بسیار مهم در این راه، استعانت از لطف و عنایتی است که خداوند نسبت به توبه کنندگان دارد؛ زیرا توبه واقعی همه مبغوضیت‌های گناه و عقوبات اخروی و آثار منفی آن را در پیشگاه خداوند از بین می‌برد، همان طوری که خداوند فرموده است: (ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌‌اید! از رحمت خداوند ناامید نشوید که خدا همه گناهان را می‌‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.)[1]
پس در هیچ شرایطی از رحمت او مأیوس نباشید؛ زیرا هر چه گناه شما بزرگ‌تر باشد باز رحمت الهی واسع‌تر است.
اما ضررهای جسمی انحرافات و گناهان با توبه برطرف نمی‌شود و برای اطمینان از عدم ضرر یا جبران ضررهای جسمی موجود، باید به پزشک مراجعه کرد.
پی‌نوشت:
[1]. زمر،53، قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.
