کلمه "اللّه" عَلَم و نام مختصّ ذات مقدس پروردگار است. عرب ها حتی در دوران جاهلی نیز با این کلمه آشنایی داشتند.
مشرکان مکه اعتقاد به خدا داشتند، اما با این حال بت را وسیله تقرب به خداوند می دانستند که آیه شریفه 3 سوره زمر بر آن دلالت می کند؛ [1] از این رو، این کلمه مبارکه در استعمالات مردم قبل از اسلام نیز کاربرد داشته است.
لبید شاعر عصر جاهلی می‌گوید:
الا کلّ شیء ما خلا اللّه باطل
و کلّ نعیم لا محالة زائل
هر چیز به جز وجود اقدس الاهی باطل و هر نعمتی به ناچار زایل شدنی است.
و خداوند می‌فرماید: "وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ لَیقُولُنَّ اللَّهُ"؛ [2] و هرگاه از آنان سؤال کنی چه کسی آسمان ها و زمین را آفریده است، مسلّما می‌گویند: اللّه. [3] به همین مضمون آیات دیگری نیز دلالت دارد که هنگامی که از مشرکان درباره آفریننده آسمان ها و زمین سؤال می شد می گفتند خدا است. [4]
اما در میان ادیان دیگر که لغت آنان عربی نبوده، اسم خداوند به زبان خودشان استعمال می شده است، مانند اسرائیل که در لغت عبری، مرکب از اسرا و ایل به معنای بنده خدا است؛ زیرا که اسرا به معنای بنده و ایل به معنای خدا معنا شده است. [5]
پی نوشتها:
[1] . "أَلا لِلَّهِ الدِّینُ الْخالِصُ وَ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِیاءَ ما نَعْبُدُهُمْ إِلاَّ لِیُقَرِّبُونا إِلَی اللَّهِ زُلْفی إِنَّ اللَّهَ یَحْکُمُ بَیْنَهُمْ فی ما هُمْ فیهِ یَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدی مَنْ هُوَ کاذِبٌ کَفَّار"؛ آگاه باش که دین خالص از آن خداست و آنان که غیر از خداوند، دیگری را به خدایی گرفتند، گفتند: بتان را از آن رو می‌پرستیم تا وسیله نزدیکی ما به خدای یکتا شوند. و خدا در آنچه اختلاف می‌کنند میانشان حکم خواهد کرد. خدا آن را که دروغگو و ناسپاس باشد هدایت نمی‌کند.
[2] لقمان، 25.
[3] خوئی، سید ابوالقاسم، البیان فی تفسیر القرآن، ص 426، بی جا، بی تا.
[4] عنکبوت، 61؛ زمر، 38؛ زخرف، 9.
[5] حسینی همدانی، سید محمد حسین، انوار درخشان، ج 1، ص 134، کتابفروشی لطفی، تهران، 1404 ق.
منبع: www.islamquest.net
