مراد از «خیط أبیض» و «خیط أسود»(نخ سفید و سیاه) در مسئله روزه چیست؟

خداوند در قرآن کریم در مورد زمان شروع و پایان روزه می‌فرماید: (کُلُوا وَ اشْرَبُوا حَتَّی یَتَبَیَّنَ لَکُمُ الْخَیْطُ الْأَبْیَضُ مِنَ الْخَیْطِ الْأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّیَامَ إِلَی اللَّیْلِ)؛[1] بخورید و بیاشامید، تا رشته سپید صبح، از رشته سیاه (شب) برای شما آشکار گردد! سپس روزه را تا شب، تکمیل کنید.
طبق آیه شریفه؛ ملاک در حرمت افطار و وجوب روزه پخش شدن سفیدی نیست، بلکه ملاک پیدا شدن خط روشنایی است به اندازه نخ از میان سیاهی شب که همین کافی است در حرمت غذا خوردن و آشامیدن و...، بنابراین، اول روزه، طلوع فجر دوم است که آن روشنایی است که به شکل مستطیل در افق پیدا می‌شود و آن‌را فجر صادق می‌گویند و نماز صبح از این موقع واجب می‌شود و پایان روزه و موقع افطار به آمدن شب است و آن هم بعد از غروب می‌باشد و علامت آن این است که مقداری سرخی که با پنهان شدن خورشید در سمت مشرق به وجود می‌آید کم کم از بین می‌رود و بجای آن سیاهی پیدا می‌شود، این علامت فقط مخصوص مکان‌هایی است که کوه و تپّه دارد، اما در افق‌های باز و بدون کوه و بلندی تنها پنهان شدن خورشید کافی است.[2]

پی نوشتها:
[1]. بقره، 187.
[2]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه: بلاغی‌، محمد جواد، ج 2، ص 504، ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.
منبع: www.islamquest.net