لزومی ندارد همه موضوعات با تمام جزئیات صراحتاً در قرآن ذکر شود؛ بلکه هر چه موجب هدایت و سعادت بشر است ارائه می‌شود تا وصف "هدی‌ً للناس" (بقره، 185) یا "هدی‌ً و رحمه‌ً للمؤمنین" (یونس، 57) بر آن صدق کند و برای کسی، دلیلی علیه خداوند مبنی بر عدم هدایت و راهنمایی وجود نداشته باشد؛ "لئلاّ یکون للناس علی الله حجّه بعد الرّسل" (نسأ، 165) و خداوند همین تعداد آیات قرآن را برای هدایت مردمان کافی دانسته است. اکنون، با دانستن این‌قانون کلی، می‌گوییم که خداوند، پیامبر اکرم، حضرت محمد6 را بیانگر تفاصیل احکام معرفی کرده و اصول آن احکام را در قرآن بیان فرموده است؛ " این قرآن را به سوی تو فرود آوردیم تا برای مردم آنچه را به سوی ایشان نازل شده توضیح دهی و امید که آنان بیندیشند." (نحل، 44) از سوی دیگر فرمان درمان داده تا دستورها و توضیحات پیامبر را بپذیرند؛ " و آنچه را فرستاده او به شما داد، آن را بگیرید و از آنچه شما را بازداشت، باز ایستید. و از خدا پروا بدارید که خدا سخت کیفر است." (حشر، 7) و باز فرمود: " بگو: خدا و پیامبر را اطاعت کنید؛ پس اگر پشت نمودید، بدانید که بر عهده او است آنچه تکلیف شده و بر عهده شما است آنچه موظف هستید و اگر اطاعتش کنید، راه خواهید یافت و بر فرستاده خدا جز ابلاغ آشکار مأموریتی نسیت." (نور، 54) از این رو است که مسلمانان درباره جزئیات احکام همچون کمیت و کیفیت نماز و روزه و حج و زکات و غیره به سنت پیامبر اعتماد می‌کنند.
eporsesh.com
