هر یک از اسمای کتاب خداوند، دارای وجه تسمیه و علت و حکمتی است.
وجه تسمیه "قرآن":
حقیقت قرآن فراتر از آن است که در قالب الفاظ بگنجد، محتوای قرآن بسی عالی‌تر و والاتر از آن است که واژه‌ها و الفاظ را یارای بیان آن باشد; درحالی‌که کلمات و عبارات برای امور مادّی وضع گردیده‌اند و واقعیت قرآن دربرگیرنده عمیق‌ترین معارف معنوی است. این محتوای معنوی برای اینکه در خورِ فهم بشر درآید، از مقام برتر خود (لوح محفوظ) تنزّل یافته و به مقام قرائت رسیده و خواندنی گشته است تا امکان تعقل آن برای بشر فراهم آید; بنابراین لفظ قرآن (بر وزن غُفران) کلمه‌ای مهموز و مشتق از "قَرَءَ" به معنای تلاوت و قرائت است. برخی هم لفظ قرآن را مشتق از "قَرَن‌َ" به معنای ضمیمه کردن دانسته‌اند و بر این باورند که چون حروف و آیات و سوره‌ها مقرون به یکدیگرند، خداوند بر این مجموعه نام قرآن را نهاده است، و برخی آن را مشتق از قراین (جمع قرینه) دانسته و معتقدند که چون در میان همه آیات این کتاب هماهنگی کامل وجود دارد و بعضی، بعضی دیگر را تأیید می‌کنند و قرینه یکدیگرند و تشابه تام و تمامی با یکدیگر دارند، خداوند چنین نامی برای کتاب خود برگزیده است.
در این زمینه، اقوال دیگری هم هست که جهت آگاهی بیشتر به کتاب درسنامه علوم قرآنی، حسین جوان آراسته، بخش اوّل، فصل سوم و چهارم، ص 41 و 44، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی مراجعه کنید.
"مجید" از ماده "مجد" به معنای کثرت خیر است. توصیف قرآن به "مجید" به خاطر کثرت خیرات و برکات آن است.(ر.ک: قاموس قرآن، سید علی اکبر قرشی، ج7، ص 238 و 262، دارالکتب الاسلامیه / ترجمه المیزان، علامه طباطبایی(ره)، ج، ص133، بنیاد علمی و فرهنگی علامه.)
eporsesh.com
