کلمه ی امّی در قرآن در شش آیه استعمال شده که در مورد آن لفظ (امی) یعنی مفرد و در چهار مورد به لفظ جمع(امیون و یا امیین) آمده است و مفسرین در معنی آن دو احتمال داده اند:
1.این که امی منسوب به امّا القری یعنی مکه باشد و چون مکه را ام القری(نقطه ی مرکز همه ی قریه ها) می نامیدند کسی هم که اهل مکه بود به او امی می گفتند.
2.امّی به معنی درس نخوانده و مکتب ندیده باشد و این معنی از جهاتی بهتر به نظر می رسد.
کلمه ی امّی در دو مورد مذکور در قرآن از اوصاف پیامبر اسلام((صلی الله علیه وآله)) قرار داده شده است از این لحاظ که آن حضرت تا زمانی که به مقام نبوت برانگیخته شد مکتبی نرفته و نزد کسی درس نخوانده بود و این مسأله یکی از بارزترین نشانه های نبوت پیامبر اسلام((صلی الله علیه وآله)) است که با این وصف که آن حضرت مانند دیگران نبود که برای فراگرفتن و آموختن مطالب تحمل رنجها می نمایند و در اثر زحمت و رنج فراوان اطلاعات و معلوماتی بدست می آوردند، علاوه در محیطی که اهل آن از علم و دانش بی بهره بودند و توجهی بخواندن و نوشتن و اندوختن مطالب علمی نداشتند بدون این که در مکتبی قدم گذارد و نزد استادی برای فراگرفتن علوم رفت و آمد کند قرآنی آورد که از زمان نزول آن تا زمان کنونی هیچکس نتوانسته سوره ای مانند آن بیاورد.
eporsesh.com
