قرآن کریم مقام و پاداش ابرار و مقرّبان را چگونه بیان کرده است؟

در آیات قرآن مجید، کراراً سخن از (ابرار) و (مقربان) و مقامات و پاداش های عظیم آنها به میان آمده، تا آنجا که طبق آیه 193 سوره (آل عمران) (أُولُو الأَلْباب) (صاحبان اندیشه های قوی) تقاضا می کنند که پایان زندگیشان با ابرار باشد: (وَ تَوَفَّنا مَعَ الأَبْرارِ).و در آیات سوره (دهر) نیز پاداش های بسیار مهمی برای آنها ذکر شده است.(1) نیز در آیه 13 سوره (انفطار)، مکرّر از الطاف الهی نسبت به آنها یاد شده است.
(ابرار) جمع (بَرّ) آنهائی هستند که روحی وسیع، همتی بلند و اعتقاد و عملی نیک دارند، و (مقرّبان) دارای مقام قربی در درگاه خدا می باشند، و ظاهراً نسبت میان این دو (عموم و خصوص مطلق) است، یعنی همه مقربان از ابرارند، ولی همه ابرار در سلک مقربان نیستند.در حدیثی از امام مجتبی(علیه السلام) می خوانیم: (کُلُّما فِی کِتابِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَوْلِهِ إِنَّ الأَبْرارَ فَوَ اللّهِ ما أَرادِ بِهِ إِلاّ عَلِیَّ بْنِ أَبِی طالِبِ وَ فاطِمَةَ وَ أَنَا وَ الْحُسَیْنَ(علیهم السلام)):
(هر جا در قرآن مجید إِنَّ الأَبْرار آمده به خدا سوگند منظور پروردگار از آن، علی بن ابی طالب و فاطمه و من و حسین است).
بدون شک، خمسه طیبه، آن پنج نور مقدس، از روشن ترین مصادیق ابرار و مقربانند، و هیجده آیه از سوره دهر بحث از فضائل آنها است، هر چند نزول آیات درباره آنها مانع از عمومیت و گسترش مفهوم آیات نیست.(2)

پی نوشتها:
1. سوره دهر، آیات 5 تا 22.
2. تفسیر نمونه، ج 26، ص 287.
منبع:سایت انوار طاها