رابطه
رابطه، از اصطلاحات علم منطق بوده و عامل پیوند موضوع و محمول، و مقدم و تالی می‌باشد.
با توجه به آیه " لیس لِلانسان الی ما السعی " انسان چیزی نیست جز اینکه تلاش وی او را به جایی می رساند . لطفاً رابطه آن را با توسل بیان کنید .
سعی و تلاش کاملاً درست است ولی موضوع هیچ گونه معارضه ای با بحث توسل ندارد جز اینکه شرط توسل است یعنی یکی از شروط اصلی توسل ، سعی و تلاش است . سعی باید قابلیت را ایجاد کند تا فرد بتواند مورد دستگیری قرار گیرد به طور مثال آهنربایی را در نظر بگیرید که بدانیم براده‌ی آهن را به خود جذب می کند ولی کوشش نکنیم آن را در معرض جذب قرار بدهیم . در این زمینه روایتی وجود دارد و آن اینکه کسی که دعا می کند ولی اهل تلاش و عمل نیست مثل کسی است که تیر را در کمان گذاشته اما کمان فاقد زه است که منجر به عدم پرتاب تیر می شود.
سعی و تلاش کاملاً درست است ولی موضوع هیچ گونه معارضه ای با بحث توسل ندارد جز اینکه شرط توسل است یعنی یکی از شروط اصلی توسل ، سعی و تلاش است . سعی باید قابلیت را ایجاد کند تا فرد بتواند مورد دستگیری قرار گیرد به طور مثال آهنربایی را در نظر بگیرید که بدانیم براده‌ی آهن را به خود جذب می کند ولی کوشش نکنیم آن را در معرض جذب قرار بدهیم . در این زمینه روایتی وجود دارد و آن اینکه کسی که دعا می کند ولی اهل تلاش و عمل نیست مثل کسی است که تیر را در کمان گذاشته اما کمان فاقد زه است که منجر به عدم پرتاب تیر می شود.
عنوان سوال:
با توجه به آیه " لیس لِلانسان الی ما السعی " انسان چیزی نیست جز اینکه تلاش وی او را به جایی می رساند . لطفاً رابطه آن را با توسل بیان کنید .
پاسخ:
سعی و تلاش کاملاً درست است ولی موضوع هیچ گونه معارضه ای با بحث توسل ندارد جز اینکه شرط توسل است یعنی یکی از شروط اصلی توسل ، سعی و تلاش است . سعی باید قابلیت را ایجاد کند تا فرد بتواند مورد دستگیری قرار گیرد به طور مثال آهنربایی را در نظر بگیرید که بدانیم براده‌ی آهن را به خود جذب می کند ولی کوشش نکنیم آن را در معرض جذب قرار بدهیم . در این زمینه روایتی وجود دارد و آن اینکه کسی که دعا می کند ولی اهل تلاش و عمل نیست مثل کسی است که تیر را در کمان گذاشته اما کمان فاقد زه است که منجر به عدم پرتاب تیر می شود.
- [سایر] آیا اعتقاد به شفاعت با آیه «وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی» در تناقض نیست؟
- [سایر] آیا شفاعت با این آیه که میفرماید: «و ان لیس للانسان الا ماسعی» منافات ندارد؟
- [سایر] آیا اعتقاد به شفاعت با آیه «وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعی» در تناقض نیست؟
- [سایر] با توجه به آیه شریف: "ربنا ما خلقت هذا باطلا"، مفهوم باطل نبودن آفرینش آسمانها چیست؟
- [سایر] با توجّه به این که "ثمّ" به معنای سپس و متضمّن معنای "بعد" است؛ چرا باز کلمه بعد در آیه "ثمّ أغرقنا بعدُ الباقین" تکرار شده است؟
- [سایر] با توجه به آیه 85 سورة انبیأ داستان "ذوالکفل" چگونه بوده، بر چه قومی حکم میراند؟ سرانجامش چه شد؟ آیا روایتی در این باره وجود دارد؟
- [سایر] چرا در آیه 3 سوره انسان: \"اما شاکرا و اما کفورا\"، در مورد شکر از اسم فاعل، ولی در مسئله کفر از صیغه مبالغه استفاده شده است؟
- [سایر] کلمه «الی» در آیه وضو، با توجه به شیوه وضو ساختن اهل تسنن به چه معناست؟ و سیره پیامبر (ص) در این باره چیست؟
- [سایر] با توجه به آیه 72 سوره احزاب امانت انسان چیست؟
- [سایر] با توجه به بسیط بودن خدا، در رابطه با دمیده شدن روح در انسان، توضیح دهید.
- [آیت الله نوری همدانی] اگر آیة سجده را کسی که قصد خواندن قرآن ندارد . بشنود یا از مثل گرامافون آیة سجده را بشنود لازم نیست سجده نماید ، ولی اگر از آلتی که صدای خود انسان را می رساند در حال خواندن آیة سجده و یا ضبط کرده است ، بشنود واجب است سجده کند .
- [آیت الله شبیری زنجانی] آیههای: 15 سوره سجده و 37 سوره فصّلت و 62 سوره نجم و 19 سوره علق، آیات سجده واجب است که اگر انسان بخواند یا گوش دهد بعد از تمام شدن آن آیه باید فوراً سجده کند، هر چند هنگام خواندن یا گوش دادن به قرآن بودن آن توجّه نداشته باشد و اگر فراموش کرد هر وقت یادش آمد باید سجده کند و کسی که گوش نمیدهد ولی آیه را میشنود بنا بر احتیاط مستحب سجده کند.
- [آیت الله مکارم شیرازی] نماز رابطه انسان با خداست و مایه صفای روح و پاکی دل و پیدایش روح تقوا و تربیت انسان و پرهیز از گناهان است. نماز مهمترین عبادات است که طبق روایات اگر قبول درگاه خدا شود عبادات دیگر نیز قبول خواهد شد و اگر قبول نگردد اعمال دیگر نیز قبول نخواهد شد. و نیز بر طبق روایات، کسی که نمازهای پنجگانه را انجام می دهد از گناهان پاک می شود همان گونه که اگرشبانه روز پنج مرتبه در نهر آبی شست و شو کند اثری از آلودگی در بدنش باقی نمی ماند. به همین دلیل، در آیات قرآن مجید و روایات اسلامی و وصایا و سفارشهای پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و ائمه هدی(علیهم السلام)از مهمترین کارهایی که روی آن تأکید شده همین نماز است و لذا ترک نماز از بزرگترین گناهان کبیره محسوب می شود. سزاوار است انسان نماز را در اول وقت بخواند و به آن اهمیت بسیار دهد و از تند خواندن نماز که ممکن است مایه خرابی نماز گردد جداً بپرهیزد. در حدیث آمده است روزی پیغمبر اکرم(صلی الله علیه وآله) مردی را در مسجد مشغول نماز دید که رکوع و سجود را بطور کامل انجام نمی دهد، فرمود: اگر این مرد از دنیا برود در حالی که نمازش این گونه باشد به دین من از دنیا نخواهد رفت. روح نماز (حضور قلب) است و سزاوار است از آنچه مایه پراکندگی حواس می شود بپرهیزد، معانی کلمات نماز را بفهمد و در حال نماز به آن توجه داشته باشد و با حال خضوع و خشوع نماز را انجام دهد، بداند با چه کسی سخن می گوید و خود را در مقابل عظمت و بزرگی خداوند بسیار کوچک ببیند. در حالات معصومین(علیهم السلام) آمده است به هنگام نماز آنچنان غرق یاد خدا می شدند که از خود بی خبر می گشتند، تا آنجا که پیکان تیری در پای امیرالمؤمنین علی(علیه السلام)مانده بود، در حال نماز بیرون آوردند و آن حضرت متوجه نشد. برای قبولی نماز و کمال و فضیلت آن علاوه بر شرایط واجب باید امور زیر را نیز رعایت کند: قبل از نماز از خطاهای خود توبه و استغفار نماید و از گناهانی که مانع قبول نماز است مانند (حسد) و (تکبر) و (غیبت) و (خوردن مال حرام) و (آشامیدن مسکرات) و (ندادن خمس و زکات) بلکه هر معصیتی بپرهیزد. همچنین سزاوار است کارهائی که ارزش نماز و حضور قلب را کم می کند انجام ندهد، مثلاً در حال خواب آلودگی و خودداری از بول و در میان سر و صداها و در برابر منظره هایی که جلب توجه می کند به نماز نایستد و کارهایی که ثواب نماز را زیاد می کند انجام دهد، مثلاً لباس پاکیزه بپوشد، موهای خود را شانه زند و مسواک کند و خود را خوشبو نماید و انگشتر عقیق به دست کند.