این نام در قرآن مجید تنها یکبار آمده است ، آن هم در آیه 9 سوره (تغابن) (یَوْمَ یَجْمَعَکُمْ لِیَوْمِ الْجَمعِ ذلِکَ یَوْمُ التَّغابُنْ) [روزی که همه شما را در آن روز اجتماع، گردآوری می کند، آن روز، روز (تعابن) است.
(تغابن) از ماده (غبن) در اینجا به معنی آشکار شدن غبن است، یعنی در آن روز ظاهر می شود چه کسی مغبون شده است. (مفردات راغب)
مرحوم طبرسی در مجمع البیان می گوید این ماده هنگامی که به صورت باب تفاعل (تغابن) به کار رود به معنی گرفتن شرّ و رها نمودن خیر، یا به معنی گرفتن خیر و رها نمودن شرّ است، مؤمنان از بهره دنیوی خود چشم پوشیده، و بهره آخرت را می گیرند و مصداق گرفتن خیر و رها کردن شر خواهد بود، بنابراین آنها (غابن) محسوب می شوند و کافران بهره آخرت را رها کرده و بهره دنیا را گرفته اند، و مصداق رها کردن خیر و گرفتن شرند، بنابراین (مغبون) هستند نتیجه اینکه در آن روز (غابن) از (مغبون) آشکار می گردد.
در صحاح اللغه آمده است که (غبن) به معنی خدعه و نیرنگ است و مغبون شدن، یعنی مورد خدعه و نیرنگ قرار گرفتن، و هنگامی که این ماده در مورد تفکر به کار رود به معنی ضعف و ناتوانی است، لذا (غبین) به معنی ضعیف الفکر است.
به هر حال در قیامت پرده ها کنار می رود، و نتایج اعمال و عقائد و نیات آشکار می شود، و انسان خود را در مقابل انبوهی از نتائج و آثار اعمال خویش می بیند، و آنجا است که بدکاران از شکست و زیان خود و فریب و نیرنگ شیطان و از دست دادن سرمایه های عظیم و محکوم شدن از سعادت جاویدان و گرفتاری در چنگال عذاب الهی با خبر می شوند، و این است غبن حقیقی.
www.eporsesh.com
