در صورتی که در آیه مذکور دقّت شود این مطلب روشن می گردد که این آیه با تأثیر ویژه ای که هر یک از اعمال دارند، نه تنها منافات ندارد، بلکه مؤید نیز هست. توضیح این که مثلاً توبه یکی از اعمال است و عملی است که آمرزش گناهان را به دنبال دارد; در این صورت مقتضای جمله اوّل که هر کس به قدرِ سنگینی ذرّه ای کار نیکی انجام دهد، آن را می بیند، این است که هر که توبه کند آثار و نتایج آن را خواهد یافت و اثر و نتیجه توبه آمرزش گناه است و با توبه، دیگر گناهی(که صاحب آن را عقوبت کنند) باقی نمی ماند، تا گفته شود طبق جمله دوّم کیفر آن گناهان را در قیامت خواهد دید.
در مورد شفاعت نیز چنین است. شفاعت تنها نسبت به اشخاصی است که با داشتن ایمان به خدا و رسول و ولایت خاندان پیامبر((صلی الله علیه وآله)) یک شایستگی ویژه در آنها به وجود آمده باشد. بنابراین قابلیّت برای شمول شفاعت که پرتوی از رحمت گسترده الهی است، بر اثر ایمان به وجود می آید و همان گونه که این آیه تأثیر توبه را در آمرزش گناه نفی نمی کند، تأثیر ایمان را در قابلیّت شفاعت نیز نفی نمی کند.
eporsesh.com
