مقصود از دعا و خواندن در آیه شریفه (أنّ المساجد لله فلا تدعوا مع الله أحداً);{1} هر نوع خواندن غیر خدا نیست؛ بلکه آن خواندنی است که عبادت و پرستش غیر خدا و مصداق شرک در عبادت است.
در قرآن مواردی هست که از عبادت و پرستش به (دعا و خواندن) تعبیر شده است؛ از جمله: (ادعونی أستجب لکم انّ الذین یستکبرون عن عبادتی سید خلون جهنّم داخرین);{2} (بخوانید مرا تا اجابت کنم شما را، کسانی که از عبادت من کبر می‌ورزند، به زودی و با خواری وارد دوزخ می‌گردند).
مقصود از خواندن در آیه (فلا تدعوا)، به قرینه (ان المساجد لله) خواندن به نحو عبادت است که اعتقاد به الوهیت یا ربوبیت، یکی از ارکان آن است.
شاهد دیگر، کلمه (مع الله) است که نشان می‌دهد مقصود از خواندن در آیه شریفه، خواندنی است که در آن کسی هم رتبه، هم شأن و شریک خداوند قرار داده شده است؛ نه هر گونه خواندن و درخواست کمک از کسی.
ذکر (یا علی) و (یا حسین) و بردن نام اولیای الهی، کمک خواستن از آبرومندان درگاه الهی - به عنوان واسطه‌های فیض او - است؛ از این‌رو به یکی از انواع توسّل برمی گردد و روشن شد که این توسّل، صحیح است و شرک در ربوبیت یا عبادت نیست.
پی نوشتها:
[1].جن (72)، آیه 18.
[2].غافر(40)، آیه 60.
eporsesh.com
