آن چه مسلم است انسان با تمام اعمالش در آن عالم حاضر می شود. چنانچه کوله بارش از اعمال صالح و نیک باشد همان اعمال به داد او می رسد و زبانش را گویا می کند و در غیر این صورت زبانش به لکنت می افتد. چنانچه امام علی بن الحسین (ع) می فرماید: (... وَ ان تَکُ مؤمناً تَقیّاً عارفاً بدینکَ مُتَّبعاً الصّادقین مُوالیاً لاُولیاء الله لقاکَ الله حُجَّتکَ و اَنطق لسانکَ بالصَّواب فَاَحسَنتَ الجَوابَ فَبُشِّرتُکَ بالجَنَّة و الرّضوان منَ الله و الخَیرات و الحسان و وَاستَقَبَّلتَکَ الملائکَةُ بالرُّوح و الرَّیحان و ان لَم تَکن کَذالکَ تَلَجلَجَ لسانَکَ و دَحَضَت حُجَّتُکَ و عمیَت عن الجَواب و بُشِّرَت بالنّار و استَقبَلتَکَ ملائکَةُ العذاب...) (1)، اگر با ایمان و متّقی و آگاه به دین و پیرو صادقین و موالی اولیاء الله باشی، خداوند پاسخ لازم را به تو تلقین می کند و زبانت را به حق می گشاید و جواب خواهی داد و در این هنگام از سوی خدا بشارت جنّت و رضوان و خیرات فراوان به تو داده می شود و فرشتگان الهی با روح و ریحان از تو استقبال میکنند و اگر چنین نباشد زبانت به لکنت می افتد و دلیلت باطل می شود و از دادن پاسخ فرو می مانی و نابینا می شوی و بشارت به آتش داده می شوی و فرشتگان عذاب به استقبال تو می آیند....
پی نوشت:
1- بحارالانوار، ج 6، ص 223، حدیث 24.
منبع: تصویر برزخ و برزخیان در قرآن کریم، فاطمه کریمی، انتشارات جامعه القرآن الکریم
