این مسأله چگونه با عصمت آنان سازگار است؟ به عبارت دیگر با اینکه پیامبران و ائمه(ع) معصوم بودند و مرتکب گناه نمی‌شدند، پس چرا در دعاهایشان از فزونی گناه استغفار می‌کردند؟
استغفار و توبه دارای مراتب و درجاتی متناسب با عاملان آن است. توبه گنه‌کاران از گناه است و توبه اهل سلوک از پرداختن به غیر خدا و توجه به غیر حق می‌باشد. توبه و استغفار اولیای الهی و معصومان نیز مرتبه‌ای بالاتر دارد. آنان چون مستغرق در ذات جمیل الهی اند و توجه به مقام ربوبی- که کمال مطلق است- دارند، وقتی به خود و اعمال خویش می‌نگرند با تمام عظمت و بزرگی آن اعمال، آنها را در برابر عظمت بی نهایت الهی بسیار کوچک و مایه سرافکندگی و شرمندگی می‌بینند. مانند آنکه مهمترین دارایی‌اش مقداری آب گل‌آلود بود و آن را برای سلطان هدیه برد و چون فر و شکوه شاهی را بدید از آنچه آورده بود سخت شرمسار و سرافکنده گردید.
آری امام علی (ع) همان عبادتی را که افضل از عبادت ثقلین است در برابر جمال و جلال الهی، برگ سبز درویش می‌بیند و سر به زیر می‌افکند و این خود یکی از عالی‌ترین مراتب عبودیت مطلقه و فنای فی الله است.
از طرف دیگر امام راحل در کتاب (آداب الصلاه) در شرح حدیث نبوی (لیغان علی قلبی وانی لاستغفرالله کل یوم سبعین مره) فرموده‌اند: روبه‌رو شدن با برخی مانند ابوجهل‌ها و ابوسفیان‌ها موجب کدورت می‌شدند و بر قلب پیامبر (ص) زنگار می‌زدند. از این رو حضرتش برای زدودن این زنگار استغفار می‌فرستد.
از این رو می‌توان گفت استغفار برای اولیای الهی بیشتر جنبه دفع دارد و برای ما جنبه رفع دارد یعنی ما استغفار می‌کنیم تا لغزش‌هایی که مرتکب شده‌ایم بخشیده شود و آنها استغفار می‌کنند تا نلغزند و اصلًا گناه سراغ آنها نیاید علاوه بر اینکه نفس استغفار، برای ایشان عبادت است. آن بزرگان با عبادت و اطاعت درجات عصمت خویش را شدت می‌بخشند لذا استغفار و توبه در بالا رفتن درجات عصمت آنها دخالت دارد.
پرسمان
