همه‌ی ما یک بدن مادی دنیوی داریم که دستخوش تغییر و تحولات مادی می‌شود، ولی غیر از آن، یک بدن مثالی )برزخی( نیز داریم که ثمره‌ی اعمال و رفتار خود ماست. در واقع، روح و حقیقت هر انسانی متناسب با اعمال و رفتار خود، بدن مثالی را به وجود می‌آورد و کسانی که چشم باطن بین دارند و باطن افراد را به صورت خرس، میمون و... مشاهده می‌کنند، در حقیقت، این بدن مثالی او را می‌بینند؛ البته روح، امری مجرد و مستقل از هر دوی این‌هاست. با مرگ انسان، بدن مادی و دنیوی او از بین می‌رود و فاسد می‌شود، ولی بدن مثالی همراه روح باقی است و فشار قبر را تحمل می‌کند. (در مورد بدن مثالی و برزخی، در سؤال سوم از فصل بعد، توضیحات بیش‌تری خواهیم داد)
آیت‌الله حسینی تهرانی در این زمینه می‌فرماید:
)باید دانست که بدنی که در میان قبر می‌رود و روی آن خاک می‌ریزند، غیر از صورت مثالی است که به برزخ می‌رود. سؤال و جواب با بدنی مثالی است، نه با بدن خاکی. بدن خاکی حرکت، چشم، گوش و ادراک ندارد، چه در میان قبر بپوسد یا نپوسد. اما بدن مثالی که همان عالم صورت انسانی است، نمی‌میرد، بلکه زنده است. دیده‌ی بصیرت و ادراکش کم نمی‌شود، بلکه افزون می‌شود و اوست که سؤال، مؤاخذه، ثواب و یا عقاب برزخی می‌شود. علت آن که در بسیاری از روایات، به عالم قبر و نکیر و منکر در عالم قبر و مؤاخذه در قبر تعبیر شده، این است که عالم برزخ در دنبال این دنیاست و قبر هم به دنبال زندگی دنیاست. به همین دلیل عالم برزخ را که تعلقی به عالم قبر دارد، به عالم قبر تعبیر کرده‌اند.( (معادشناسی، ج 2، ص 190 - 191)
با این توضیح، معلوم می‌شود که فشار قبر به معنی این نیست که مثلاسنگ و خاک‌های دیواره‌ی قبر به هم نزدیک شود و بدن مادی داخل قبر را فشار دهد، بلکه قبر، کنایه از عالم برزخ است و فشار قبر، فشاری است که بر روح و بدن مثالی، به خاطر قطع تعلق از دنیا و ورود در عالم برزخ وارد می‌شود. یعنی، چون این انتقال برای کسی که با عالم برزخ انس ندارد، با سختی فراوان همراه است، به صورت فشاری شدید بر انسان نمودار می‌شود و بدین ترتیب معلوم می‌شود که فشار قبر بر بدن مادی نیست و سؤال و جواب در همین قبر خاکی رخ نمی‌دهد.
