آیات و روایات مربوط به رجعت و بازگشت مردم به دنیا، بیانگر زندگی دوباره برای همه مردم نیست بلکه گروهی دوباره بازمیگردند. خداوند در آیه‌ی هشتاد و سوم از سوره‌ی نمل می‌فرماید: "آن روز، از هر امتی، گروهی را محشور می‌کنیم". همچنین از امام صادق(ع) نقل شده است: "رجعت عمومی نیست بلکه جنبه خصوصی دارد. باز نمی‌گردند مگر افرادی که ایمان خالص و خوب داشته باشند یا شرک و کفر خالص داشته باشند".(بحار الانوار، ج53، ح39)، البته بازگشت هر کدام علت و حکمت خاص خود را دارد.
باید توجه داشت هر چند با تکیه بر آیات و روایات رجعت امری پذیرفتنی است اما بسیاری از جزئیات آن برای ما روشن نیست و ما نمی توانیم به درستی پیرامون آنها اظهار نظر کنیم. از جمله این امور، اختیاری بودن رجعت برای رجعت کنندگان است. شاید بتوان گفت: رجعت برای مؤمنان به صورت اختیاری است. بدین معنا که هنگام ظهور مؤمنانی که امکان رجعت برای آنان فراهم است اگر بخواهند می توانند به دنیا برگردند. در این زمینه روایتی نیز نقل شده است که مفضل می گوید: نام قائم(ع) برده شد و کسانی از اصحاب که مردند در حالی که منتظر(ظهور) او بودند. امام صادق(ع) به ما فرمودند: هنگامی که قیام کند، می آید مؤمن را در قبرش [مأموران الهی به نزد او می روند] پس به او گفته می شود: ای فلان، به درستی که صاحب (و امام) تو ظاهر شد، پس اگر می خواهی به او ملحق شوی پس ملحق شو و اگر می خواهی در نعمت و عنایت پروردگارت باقی بمانی پس بمان.(بحار الانوار، ج53، ص91، ح98) طبق این روایت بازگشت به دنیا برای مؤمن حالت اختیاری دارد. البته به نظر می آید بازگشت کافران اختیاری نمی باشد زیرا یکی از آثار و حکمتهای بازگشت آنان به دنیا چشیدن عذاب دنیوی نیز میباشد ، و طبیعی است که چنین امری مطلوب آنان نخواهد بود.
www.mahdi313.ir
