امر ظهور پدیده‌ای است که در بستر حرکت جامعه انسانی رخ داده و روند تحقق آن، ارتباط تام با تحولات جامعه و سیر اراده و خواست انسان‌ها دارد. به عبارت دیگر، امر ظهور این گونه نیست که منعزل و جدا از چرخش زندگی انسان‌ها داشته باشد به صورتی که جامعه و انسان‌ها ناگهان با پدیده‌ای روبرو شوند که هیچ سازگاری و تناسبی با سیر حرکتی آنها نداشته باشد. بلکه بستر جامعه آماده پذیرش این رویداد عظیم تاریخ بشری خواهد بود، زیرا زمینه‌ها و شرایط تحقق آن در جامعه فراهم شده است. از آن چه بیان شد این نکته قابل برداشت است که امر ظهور چنان با حوادث و رویداد‌های جامعه عجین است که گویا وضعیت جامعه آماده تحقق و دگرگونی و پیدایش یک امر جدید است. بنابراین ظهور را باید فرایندی دانست که آخرین مرحله آن حاضر شدن حضرت مهدی(علیه السلام)در مسجد الحرام و به صورت آشکار می‌باشد در حالی که پرچم قیام و پیروزی را به اهتزاز در آورده است. پس باید همیشه منتظر ظهور بود شاید جامعه در متن خود آبستن رویداد‌هایی باشد که ظهور نهایی را رقم می‌زند. از این رو در روایات داریم هر صبح و هر شب منتظر ظهور باشید، زیرا ظهور ناگهانی است. گمان نبرید که حرکت جامعه به قدری شفاف و روشن است که شما می‌توانید زمان ظهور را تخمین بزنید و آن را نزدیک یا دور بدانید، به راستی علم ما نسبت به وضعیت جامعه و آمادگی آن برای ظهور چه مقدار است؟ قطعا کسی نمی‌تواند بگوید: الان جامعه آماده ظهور است یا خیر. پس هر لحظه منتظر اجازه الهی باشید زیرا او علم تمام دارد و شاید وضعیت الان جامعه بستر مناسبی برای ظهور باشد، و این منافاتی با تعیین روز جمعه برای ظهور ندارد زیرا روز جمعه مرحله‌ای خاص از فرایند ظهور است.
اما در مورد صیحه در شب 23 ماه رمضان باید گفت: آن چه از علایم حتمی ظهور شمرده شده است، اصل ندا و صیحه است نه جزئیات آن. بنابراین ممکن است صیحه در زمان دیگر باشد.
به علاوه، در مکتب تشیع قانونی به نام "بداء" وجود دارد. طبق این قانون، چون مقدرات انسان‌ها با توجه به اختیار انسان‌ها تعیین می‌شود، لذا با نوع اختیار‌ها مقدرات قابل تغییر است. پس باید همیشه منتظر بود.
