امام رضا(علیه السلام)، نماز را وسیله نزدیکی هر انسان پارسا به خداوند می‌شمرد و می‌فرمود: (الصّلاة قربان کل تقیّ).(1)
آنچه که حضرت بدان بسیار پای می‌فشرد، اهتمام به نماز اول وقت بود و تاخیر آن را بدون عذر، روا نمی‌دانست .
روزی در خراسان و به هنگام نماز، امام به ابراهیم بن موسی فرمود: اذان بگو.
او از امام رخصت خواست تا همراهان نیز فرا رسند!
حضرت فرمود: خدا تو را بیامرزد. نماز اوّل وقت را بدون عذر تأخیر نینداز. و اوّل وقت نماز را بپا دار.
بی درنگ، ابراهیم برخاست و اذان گفت و نماز اول وقت خوانده شد.(2)
این رویه و سبک، فراگیر و در هر زمان و مکان جاری بود و گرماگرم گفتگوهای علمی و محافل ارشاد و وعظ نیز آن را تخصیص نمی‌زد.
یکی از نشست‌های مناظره و بحث امام رضا (علیه‌السلام) با عمران صابی در حال انجام بود، او از دانشمندان بزرگی بود که درباره توحید با امام رضا(علیه‌السلام) گفتگو می‌کرد. در این جلسه که مامون نیز حضور داشت، امام، سؤال های عمران را با حوصله، متانت و بیان استدلال های روشن پاسخ می‌داد و او را به سوی توحید و یکانگی خدا رهنمون می‌شد. هنگامی که بحث و مناظره به اوج خود رسید، وقت نماز شد و حضرت رضا(علیه‌السلام) نگاهی به مامون کرد و فرمود: (الصّلاة قد حضرت؛ وقت نماز فرا رسید.
عمران صابی که به حقایقی دست یافته بود، از امام درخواست چنین کرد
آقای من! گفتگو و پاسخهای خویش را قطع نکن دل من آماده پذیرش سخنان شما است.
حضرت رضا(علیه‌السلام)فرمود: نماز را می‌خوانیم و دوباره به گفتگو ادامه می‌دهیم.
آنگاه امام و همراهان به اقامه نماز مشغول شدند و پس از نماز، حضرت به گفتگو با عمران ادامه داد.(3)
پی نوشت ها:
1) عیون اخبارالرضا، ج2، ص 7
2) الخرائج و الجرائح، ج1، ص 338 ؛ بحار الأنوار، ج49، ص 49.
3) التوحید، ص 435.
porseman.org
