عایشه بعد از فتنه جمل به سختی پشیمان شد و می‌گفت که"ان یوم الجمل معترض فی حلقی...[1]"یعنی:آه جنگ جمل مانند استخوانی در گلویم مانده است. ای کاش قبل از آن روز مرده بودم یا در شمار فراموش شدگان قرار داشتم.
و جای دیگر گفته بود: بخدای سوگند دوست داشتم که درختی بودم، بخدای سوگند دوست داشتم که پاره سنگی بودم و دوست داشتم که خداوند مرا اصلاً خلق نکرده بود!! درگاه مرگ با تحسر و تأسف چنین گفت: من پس از رسول خدا حوادثی بوجود آورده‌ام اینک که از جهان رفتم مرا با سایر زنان پیامبر دفن کنید (نه پیش پیامبر). ذهبی از دانشمندان بزرگ اهل سنت می‌نویسد: مقصود عائشه همان جنگ جمل و نقش او در آن است.[2]
با این همه حال مع الأسف بغض علی و اولاد علی و اولاد فاطمه در دل او موج می زد و در جریان شهادت امام حسن (علیه السلام) و در جریان شهادت امام علی (علیه السلام) کارهایی کرد که از او زیبنده نبود. از مقاتل الطالبین (ابوالفرج اصفهانی) نقل است که:"لما أن جاء عایشه قتل امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) سجدت"چون خبر قتل علی (علیه السلام) را برای عایشه آوردند به سجده شکر افتاد!!![3]
پی نوشتها:
[1]بلاغات‌النساء، ص 17، کلام عائشة.
[2]نقش عائشه در تاریخ اسلام علامه عسکری، ج 3، ص 210 تا 211
[3]شبهای پیشاور، ص 736.
