پاسخ از آیت الله العظمی مظاهری دامت برکاته:
اولاً، آمدن یک اسم در قرآن کریم صرفاً، فضیلتی نیست؛ زیرا در قرآن اسم ناصالحان و ناپاکان نیز آمده است مثل شیطان، فرعون، قارون، ابولهب و نظایر آن، و لذا نام همه انبیاء و اولیاء الهی هم در قرآن کریم ذکر نشده و فقط نام تعدادی از انبیاء در قرآن شریف آمده است. ثانیاً از نظر ادبی، در برخی مواقع، نام کسی یا مطلبی را ذکر کردن به وسیله کنایه، رساتر و بهتر است، از این جها نام مبارک امیرالمؤمنین علی (ع) نیز در قرآن کریم تصریح نشده، ولی با کنایه بطور مکرر و متعدد از آن حضرت و مقام ولایت و امامت آن بزرگوار و جانشینان و فرزندانشان ذکر و یاد شده است. (1) نام مبارک حضرت زهرا(س) هم با عناوینی ذکر شده؛ از جمله: (کوثر) که در عالم ملکوت، تجلی حق تعالی است و در عالم ناسوت فاطمه زهرا(س) است و در عالم لاهوت، آن حوض معهود است که بهشتیان باید از آن
بنوشند تا لیاقت بهشت را پیدا کنند و هر کس از آن، جرعه ای بیاشامد، انسان کامل می گردد؛ و از جمله (کلمه الله) در آیه:
فتلقی آدم من ربه کلمات (بقره 37)
[سپس آدم از پروردگارش کلماتی را دریافت نمود]
که منظور، آنان نور حضرت زهرا از درخشندگی ویژه ای برخوردار است. و اینگونه ذکر کردن کنایی، از نظر فصاحت و بلاغت و حتی از نظر سیاسی و اجتماعی، بهتر است.
پی نوشت:
1. رجوع شود به ولایت علی(ع) در قرآن کریم و سنت پیامبر، از علامه عسگری؛ منابع اهل سنت: 1. مناقب علی ابن ابی طالب، از امام احمد حنبل، 241 ه ق2. فضایل علی(ع)، از جلال الدین سیوطی شافعی، 911ه ق 3. مناقب علی(ع)، از علامه محب الدین طبری.
منبع: حضرت فاطمه(سلام الله علیها) دختری از آسمان، آقا شریفیان و احمدیان
