پاسخ از آیت الله جوادی آملی:
روایات فراوانی دربارة دوستی و محبت نسبت به پیامبر و عترت طاهرین(ع) رسیده است که در اینجا برخی از آنها نقل می‌شود:
1 اَنَس می‌گوید: مردی بادیه نشین از پیامبر گرامی(ص) پرسید: رستاخیز چه روزی فرا می‌رسد؟ همزمان با این پرسش هنگام نماز شد. حضرت رسول(ص) پس از نماز، آن مرد را به حضور طلبیده و فرمود: برای آن روز چه ذخیره‌ای فراهم کرده‌ای؟ (فما أعددت لها؟). عرض کرد: سوگند به خداوند که نماز و روزه فراوانی برای قیامت ذخیره نکرده‌ام، ولی خدا و پیامبرش را دوست می‌دارم. آنگاه پیامبر اکرم(ص) فرمود: انسان با محبوبش محشور می‌شود: (المرء مع من أحب). انس می‌گوید: مسلمانان را پس از رهایی از جاهلیت و نیل به اسلام ندیدم به چیزی به این اندازه خوشحال شده باشند.(بحار 17/13)
2 رسول اکرم(ص) دربارة دوستی با خدا و رسول و عترت او(ع) فرمود: خدا را دوست بدارید؛ زیرا غذای جسم و جان شما را فراهم می‌کند و برای رضای خداوند به من علاقه‌مند باشید زیرا من مجرای فیض او هستم و به خاطر من دوستدار خاندانم باشید زیرا آنها رابط میان من و شما هستند :
(أحبوا الله لما یغذوکم به من نعمه و أحبونی لله عزّو جلّ و أحبوا قرابتی لی)؛ (بحار 17/14)
3 در حدیث دیگری که به نوبة خود سلسلة الذهب است، امیرالمؤمنین امام علی(ع) می‌فرماید: مردی از انصار به حضور رسول اکرم(ص) شرفیاب شد و گفت: من توان تحمل فراق و هجران شما را ندارم؛در منزل یا محل کار هرگاه به یاد شما می‌افتم دست از کار می‌کشم و به دیدارتان می‌شتابم؛ این از آن روست که شما را دوست دارم؛ اکنون به این فکر افتاده‌ام که روز قیامت که شما وارد بهشت شده و به اعلی علیین عروج کردید، من چه کنم؟
در این هنگام این آیة شریفه نازل شد: (و مَن یُطع الله و الرَسول فأولئک مَع الذین أَنْعَمَ الله علیهم مِن النبیین و الصدیقین و الشُهداء و الصالِحینَ و حَسُنَ أولئک رَفیقا) نساء/69؛ پیروان خدا و پیامبر، با انبیا و صدیقان و شاهدان و صالحان محشور می‌شوند و آنها رفقای خوبی هستند؛ زیرا خسته‌دلان قافله را پشت سر نمی‌گذارند، بلکه تا مرز امکان آنها را همراه خود می‌برند. سپس پیامبر گرامی(ص) آن مرد را به حضور طلبید و این آیه را بر وی تلاوت کرد و به او بشارت داد. (بحار 8/188)
4 در حدیث دیگری پیامبر اکرم(ص) فرمود: ایمان بنده‌ای کامل نمی‌شود مگر اینکه من پیش او محبوبتر از خود او باشم (علاقه‌اش به من بیشتر از خودش باشد) و عترت من نزد او محبوبتر از خویشان خودش و اهل بیت من در نظر او محبوبتر از خاندان خودش و ذات من پیش او، محبوبتر از ذات خودش باشد:
(لایؤمن عبد حتی أکون أحب إلیه من نفسه و یکون عترتی أحب إلیه من عترته و یکون أهلی أحب إلیه من أهله و یکون ذاتی أحب إلیه من ذاته)؛ (بحار 17/13)
نکته شایان ذکر اینکه، زیارت قبور اهل بیت عصمت و طهارت(ع) مظهری از محبت و گوشه‌ای از وظایف مؤمنان نسبت به این خاندان است. اگر چه بهرة این عمل، نصیب خود مؤمنان می‌شود: (قل لا أسألکم أجرا إلا المودة فی القربی)شوری/23 (ما سألتکم من أجر فهو لکم).سبأ/47
منبع: www.payambarazam.ir
