شیخ مفید (رحمة الله) در حدیثی از امام صادق(ع) نقل کرده است که رسول اکرم(ص) آنگاه که از قیامت خبر می‌داد، مانند کسی بود که با حالت جدّی و احساس خطر از حمله ناگهانی سپاه نیرومند و مسلح خصم بداندیش گزارش می‌دهد:
(کأنّه مُنذر جَیش جَرّار). چنانکه هنگامی که سخن از جهنّم به میان می‌آمد، گونه‌های مبارک آن حضرت به سرخی می‌گرایید: (تحمارّ وَجَنانة)؛ (امالی شیخ مفید/مجلس24/211)، زیرا رسول اکرم(ص) همان گونه که شاهد نتیجه اعمال ابرار که علیین است بود، نتیجه اعمال فجار را نیز که سجین است مشاهده می‌کرد: (اِنَّ کِتاب الأبرَار لفی عِلیّین و ما أدراک ما عِلّیّون کتاب مَرقوم یَشهده المقُربون)مطففین/18-20.
این که موعظه برخی واعظان اثر ندارد، برای این است که اهل درد نیستند، کسی که آتش را نبیند سخن او اعلان خطر نیست، بر خلاف درد آشنایان معاد که هم علم آنان شهودی است و خودِ آتش را می‌بینند نه دود آن را، و هم گزارش آنان از دوزخ دردمندانه و شاهدانه است. اگر دیگران هم آنچه را پیامبر گرامی(ص) می‌دید ببینند، اعلان خطر آنها هم گدازنده خواهد بود و تأثیر آن در خود عالمان، واعظان، مرشدان، رهبران و مربیان جامعه ظهور می‌کرد، آنگاه در شنوندگانِ خطابه و خوانندگان کتاب و بینندگان آثار هنری و تجسمی دیگر. البته کسی که بر اثر تبهکاری مستمر، صلاحیت اندرز پذیری را از دست داده است، نصایح اولیای دلسوخته هم در او اثر نمی‌کند، زیرا منشأ اتّغاظ، قلب است و اگر دل محجوب بود، راهی برای نفوذ وعظ در آن نیست.1
پی نوشت:
1. آیت الله جوادی آملی،تفسیر موضوعی قرآن کریم ج 9 (سیره رسول اکرم(ص) در قرآن)
منبع: www.payambarazam.ir
