اعتماد به نفس این است که انسان خود و نیروها و استعدادهای خویش را فراموش نکند و هر چه بیشتر از آنها برای دست یافتن به اهداف خویش بهره گیرد و تا می تواند دست خویش را در پیش دیگران برای رفع نیازهای خود دراز نکند و یکی از پیامدهای اعتماد به نفس، استقلال و خودکفایی است. باید توجّه داشت که اعتماد به نفس، به این معنا، منافاتی با ارتباط با خداوند و کمک گرفتن از او ندارد; زیرا اعتماد به نفس، در برابر مردم است، نه خدا.
خودخواهی، که از امور تکوینی و به معنای (خود را خواستن) است، اگر محوریّت یابد، مذموم است. این گونه خودخواهی چنین است که انسان تنها خود را ببیند و دیگران را نبیند و مصلحت ظاهری خود را خوب و بد و سود و زیان بداند ملاحظه کند و در بهره گیری از امکانات زندگی تنها به خود بیندیشد. انسان مؤمن از این چنین خُلقی به دور است و به دیگران نیز توجّه دارد و بلکه یکی از ویژگیهای ارزشمند انسان ایثار است; یعنی دیگران را بر خویشتن برگزیدن و مقدّم داشتن و پیرو حق بودن است. آن هنگام که خودخواهی انسان، با معیارهای درست عقلانی و دینی سازگار باشد، صفتی پسندیده است.
منبع:سایت انوار طاها
