زندگی فرزند خودباور، با نشاطتر، متنوع‌تر، هیجان انگیزتر و لذت بخش‌تر است. فرزند دارای اعتماد به نفس، خود را دوست دارد و به پیشرفت‌هایش افتخار می‌کند؛ در نتیجه در فضاهای گوناگون، از ارزش‌ها، اعتقادات و آداب خود دست بر نمی‌دارد.
او از توانمندی‌هایش به خوبی استفاده می‌کند و چون از قابلیت‌های وجودی خود بهره می‌برد، احساس رضای خاطر می‌کند.
فرزندی که به خودباوری می‌رسد، صادق و بی‌ریا است و سعی نمی‌کند با نشان دادن ویژگی‌های خود و خانواده‌اش (ثروت، مقام پدر یا مادر، امکانات مادی زندگی و...) همسالانش را تحت تأثیر قرار دهد؛ بلکه با شخصیت خود بر آنان اثر می‌گذارد.
فرزند خودباور، دنبال ریاست‌طلبی نیست؛ اما مسؤولیت می‌پذیرد. او می‌کوشد با دیگران روابط خوبی داشته باشد. خود را کامل نمی‌پندارد و مایل است ضعف‌ها و اشتباهاتش را بشناسد و ناکامی‌ها را به خوبی تحمل می‌کند.
فرزندی که اعتماد به نفس دارد، در صورت داشتن نقصی در جسم یا عدم زیبایی در چهره و یا بلندی و کوتاهی قد و قامت یا ضعف‌های اقتصادی در خانواده و یا موقعیت شغلی پایین پدر یا بی‌سوادی مادر و... احساس شکست نمی‌کند و تمسخر دیگران، او را به انزوا نمی‌کشاند. او در نوجوانی، سراغ مواد مخدر و دیگر فعالیت‌های مجرمانه و غیر قانونی و غیر اخلاقی نمی‌رود.
فرزند خودباور، همسالان را تحقیر و سرکوب نمی‌کند و خودخواه و منفی‌باف نیست و از دیگران سوء استفاده نمی‌کند.
او می‌داند که در هر موقعیتی چگونه رفتار کند و چه برخوردی مناسب‌تر است.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
