اعتماد به نفس، به معنای احساس ارزشمند بودن است؛ یعنی که فرزند شما به توانایی‌ها و قابلیت‌های خود، اعتقاد قلبی و درونی داشته باشد؛ یعنی باور کند که اگر بخواهد کاری را انجام دهد، توانایی‌اش را دارد و تزلزل نداشته باشد. به قول ویکتور هوگو، مانند پرنده‌ای باشد که بر شاخه‌ای لرزان می‌نشیند و با این که لرزش شاخه را حس می‌کند، به آواز خود ادامه می‌دهد؛ زیرا به پر و بال خویش اطمینان دارد.
اعتماد به نفس، در مقابل اعتماد به خدا قرار نمی‌گیرد؛ بلکه بدان معنا است که به توانایی‌های خود اتکا کند؛ اما منشأ آنها را خدا بداند و معتقد باشد که هر چه دارد، از آن خدا است و همه امکانات و نیروها را او در اختیارش قرار داده تا روی پای خود بایستد و به دیگران نیازمند نباشد؛ به همین دلیل به جای اعتماد به نفس، از تعبیر (خودباوری) استفاده می‌کنیم؛ بنابراین، اعتماد به نفس به این معنا، هیچ گونه منافاتی با توکل به خدا ندارد.
اعتماد به نفس، زمانی در مقابل اعتماد به خدا قرار می‌گیرد که فرزند ما، سرچشمه‌ی نیروهای خود را که خدا است، فراموش کند. این گونه اعتماد به نفس، از بزرگ‌ترین دام‌های شیطان است که امام علی علیه‌السلام از آن نهی فرموده:
ایاک و الثقة بنفسک فان ذلک من اکبر مصائد الشیطان. (1)
پی نوشت:
1. آمدی، غررالحکم و دررالکلم، ص 307.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388
