با اندکی تأمل در آیه 67 سوره (زخرف) پاسخ این سؤال روشن می شود.خدای متعال در این آیه از حالت دوستانی که در مسیر گناه و فساد، و یا زرق و برق دنیا، دست مودت به هم می دهند، پرده برداشته می گوید: (همه دوستان در آن روز دشمن یکدیگرند مگر پرهیزگاران)! (ألْأَخِلاّءُ یَوْمَئِذ بَعْضُهُمْ لِبَعْض عَدُوٌّ إِلاَّ الْمُتَّقِینَ).
تبدیل شدن این گونه دوستی ها به عداوت در آن روز، طبیعی است; چرا که هر کدام از آنها دیگری را عامل بدبختی و بیچارگی خود می شمرد: تو بودی که این راه را به من نشان دادی و مرا به سوی آن دعوت کردی! تو بودی که دنیا را در نظر من زینت دادی و مرا به آن تشویق نمودی! آری تو بودی که مرا غرق غفلت و غرور ساختی و از سرنوشتم بی خبر کردی! هر یک از آنها به دیگری این گونه مطالب را می گوید.
تنها پرهیزگارانند که پیوند دوستی آنها جاودانی است، چرا که بر محور ارزش های جاودانی دور می زند، و نتایج پربارش، در قیامت آشکارتر می شود و آن را استحکام بیشتری می بخشد.
طبیعی است که دوستان در امور زندگی کمک یکدیگرند، اگر دوستی بر اساس شر و فساد باشد شریک در جرم یکدیگرند، و اگر بر اساس خیر و صلاح باشد شریک در پاداش یکدیگر می باشند، بنابراین جای تعجب نیست که دوستی از قسم اول در آنجا تبدیل به دشمنی گردد، و از قسم دوم به دوستی محکم تر.
امام صادق(علیه السلام) می فرماید: أَلا کُلُّ خِلَّة کانَتْ فِی الدُّنْیا فِی غَیْرِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فَاِنَّها تَصِیْرُ عَداوَةً یَوْمَ الْقِیامَةِ: (بدانید هر دوستی که در دنیا برای خاطر خدا نباشد در قیامت تبدیل به عداوت و دشمنی می شود).(1)
پی نوشت:
1- تفسیر نمونه، جلد 21، صفحه 122.
منبع:سایت انوار طاها
