چگونه به آرامش روحی برسیم؟

آرامش دل و روح در گرو این است که آدمی ایمان قلبی خود را تقویت کرده باشد، آن باور، روح و دل آدم را آرام می‌کند. "الذین آمنوا و تطمئن قلوبهم بذکر الله، الا بذکر اللاه تطمئن القلوب"
البته می توان برای گشودن مفهوم (الا بذکر الله تطمئن القلوب) نخست به منشاء ناآرامی ها توجه نمود. منشاء ناآرامی در وجود انسان اظطراب از آیندة مجهول، نرسیدن پاسخ به نیازهای واقعی روح ماند علم، قدرت، زندگی بی نقص و در اختیار داشتن آنچه آرزو دارد.
بخش دیگر ناآرامی ها ترس از مخاطرات، فقر، ناامنی، مطرود شدن و غیره، بخشی هم مربوط به نفس لوامه(وجوان) که بخاطر لغزشها و گناهان، انسان را در بیم و هراس از عاقبت آن قرار می دهد و سرزنش می کند. چارة واقعی همة این ناآرامی ها شناخت صحیح از دنیا و آخرت و مبدأ هستی بخش عالم است تحصیل عقائد صحیح و سپس تلاش در جهت تهذیب و اصلاح رذائل اخلاقی و دیگر ادای حقوق خدا و مردم در حقیقت این اصلاحات ذکر و یاد خداست که برخی قلبی و برخی نیز علمی است در غیر این صورت انسان مبتلا به همة زشتی ها، که تصمیم و تلاشی هم برای اصلاح خود ندارد آرامشی برای او نخواهد بود"
و اگر دل و نفس انسان از آن جهت که دارای تمایلات حیوانی است چموشی نماید راه رام کردن او را استاد مصباح یزدی در کتاب پند جاوید (ج1) یاد مرگ را به دل خود القاء کند، دل او آرام می گیرد.آدمی هر چه بیشتر بتواند دل را متوجه مرگ کند، این اسب چموش بیشتر رام می گردد. یعنی انسان به خود بفهماند که بالاخره مردن وجود دارد و هر چند الآن قوی و فعال است ولی این قوت روزی تمام خواهد شد و به پایان می رسد. (امروز در سختی و رنج بسر می برد، بهر حال دنیا موقتی است و به زودی از اینجا می رود) به هر میزان که مرگ را برای خود مجسم نماید و بیشتر به او توجه پیدا کند نفس بهتر زودتر رام می شود لذا امیرالمؤمنین می فرمایند "ذلله بذکر الموت" نفس را با یاد مرگ رام کن.
بنابراین آرامش روحی برای آدمی در پناه تقویت باور و اعتقاد قلبی بخداوند متعال ایجاد خواهد شد و اگر بخواهیم تمایلات حیوانی را در او از بین برده و یا کنترل کنیم از طریق یاد مرگ ممکن خواهد شد.