آیا قهر کردن و زود رنجیدن در یکی از طرفین ازدواج می تواند جزء معیارهای اصلی ازدواج باشد و آیا این قضیه در زندگی آینده تاثیر دارد یا نه؟

یکی از زیبایی‌های اخلاقی داشتن سعه صدر و صبور بودن در برابر تندی‌ها و بداخلاقی‌های دیگران است. داشتن اخلاق خوب گرچه در همه جا لازم است ولی در زندگی مشترک با همسر، ضروری‌تر و واجب‌تر است. معمولاً افراد وقتی در محیط گرم و صمیمی قرار می‌گیرند خوش اخلاق و مورد محبت و دوستی دیگران واقع می‌شوند، ولی وقتی احساس می‌کنند مورد محبت نیستند و کسی قدر آنها را نمی‌داند و به آنها کم لطفی و بی توجهی می‌شود بداخلاق و ترشرو می‌شوند.
البته اولیاء خدا و افراد بسیار مؤمن اینطور نیستند، بلکه آنها در همه حال خوش اخلاقند و سعی می‌کنند ناملایمات را تحمل کنند و خشم خود را فرو برند.
حال با توجه به این مقدمه در پاسخ به سؤال شما چند نکته را یادآوری می‌کنیم:
1. اگر کسی خود را فردی صبور و پرحوصله می‌بیند و از طرفی نامزد ازدواجش را هم فردی مناسب و خوب می‌داند که جز همین یک عیب مشکل دیگری ندارد بهتر است تصمیمش را عوض نکند و با او ازدواج کند ولی اگر مشکل آن فرد جدی است و او هم تحمل ندارد و ممکن است زندگی شان هر روز منجر به دعوا و مشاجره شود، بهتر است ازدواج نکند.
2. جوان‌ها معمولاً به دلیل بی تجربگی و خامی جوانی، ممکن است در ابتدای زندگی، تندی هایی داشته باشند و اگر کمی به آن‌ها محبت شود و در مقابل آن‌ها عکس العمل منفی نشان داده نشود، اخلاقشان بهتر می‌شود.
3. قهر کردن و زود رنج بودن در ابتدای آشنایی یا ابتدای ازدواج گاهی به خاطر این است که فرد اعتماد کافی به محبت و وفاداری نامزد ازدواجش ندارد. اگر در مقابل این افراد سعی کنیم صبور باشیم و اعتماد آنها را به خود جلب کنیم، دست از تندی و بداخلاقی برمی‌دارند و عادی می‌شوند.
4. یکی دیگر از علل قهر کردن افراد این است که آنها که توانایی ابراز احساسات منفی خود را به صورت شفاف و ساده ندارند و یا اینکه به آنها چنین فرصتی داده نشده، از این روی با قهر کردن و امثال آن، ناراحتی خود را نشان می‌دهند. به همین خاطر ما اگر بخواهیم رنجش و قهر کردن افراد را تقلیل دهیم بهتر است در مقابل قهر کردن و زود رنجی آنها موضع تدافعی نگیریم، بلکه مستقیماً یا به صورت غیر مستقیم از آنها بخواهیم ناراحتی و احساس رنجش خود را بیان کنند تا هم بار ناراحتی از قلب آنها برداشته شود و هم ما بفهمیم اشکال کار از کجاست. ممکن است فردی در ذهن خود تفسیر غلطی از کار یا سخن ما بکند و به جای اینکه احساس خود را به طور ساده به ما بگوید، با قهر کردن یا بداخلاقی‌های دیگر این کار را بکند؛ در این مواقع لازم است ما او را به ابراز احساساتش تشویق کنیم و علت ناراحتی او را با اصرار جویا شویم و اگر تفسیر اشتباهی از کارهای ما در ذهن او بود، اصلاح کنیم. مطمئناً پس از مدتی همدیگر را بیشتر می‌شناسیم و درک می‌کنیم و در نتیجه اخلاقمان هم بهتر می‌شود.
5. در ابتدای زندگی عشق و محبت بین همسران چون نهال کوچکی است که باید دائماً تغذیه شود تا رشد پیدا کرده و ریشه‌های آن محکم شود، از این روی بر هر یک از همسران لازم است با انجام کارهایی که به نوعی ابراز محبت و عشق است، رابطه عاطفی بین خود و همسرشان را تقویت کنند. این کارها می‌تواند گفتن کلمات محبت‌آمیز و زیبا چون: دوستت دارم، تو تنها عشق گمشده من هستی و... باشد و یا هدیه دادن، احترام کردم، تحسین و تشویق کردن و مانند آن باشد. در خلال همین کارهاست که احساس رنجش و ناراحتی‌ها از بین می رود و صفا و صمیمیت در زندگی همسران حکم‌فرما می‌شود.
www.eporsesh.com