لازمه حکومت داشتن دین، دنیایی کردن دین است که با زُلالی و قداست دین نمی‌سازد. به این شبهه پاسخ بدهید.

دین هرگز تک بُعدی و ‌یک ضلعی و ناقص نیست. دین، وقتی کامل است که برای تعلیم و تزکیه انسان باشد و انسان نیز حقیقتی ‌سائر و سالک است که از نشئه (تراب) به سوی نشئه (لقاء رب الارباب) می‌رود: ”یا أیها الإنسان إنّک کادحٌ ‌إلی ربّک کدحاً فملاقیه“(انشقاق/6) و دین باید این انسان کادح و سائر را در همه نشئآت تغذیه کند و ذات اقدس اله که ‌دنیا و آخرت از آنِ اوست: ”فللّه الاخرة والاولی“(نجم/25)، دینی فرستاده است که هم دنیای انسان را تأمین می‌کند ‌و هم آخرت او را. خدای سبحان، دعا و درخواست مردانی که حسنه دنیا و حسنه آخرت را با یکدیگر ‌می‌خواهند تأیید می‌فرماید: ”ومنهم من یقول ربنا اتنا فی الدنیا حسنة وفی الاخرة حسنة وقنا عذاب النار“(بقره/201)؛ ‌چرا که دنیا، مزرعه آخرت است: (الدنیا مزرعة الاخرة)(بحار؛ ج 67، ص 225 ،باب 54) و بدون (حسنه دنیا) نمی‌توان به (حسنه آخرت) ‌رسید.‌‌ ‌بنابراین، دین الهی، به دنیا توجّه دارد ولی این توجه داشتن به دنیا غیر از دنیایی شدن دین است. دنیائی ‌محض بودن نکوهیده است؛ چنانکه در آیه ”فمن الناس من یقول ربنا اتنا فی الدنیا وما له فی الاخرة من ‌خلاقٍ“(بقره/200)، به مذمّت آن اشاره شده. ( آیةالله جوادی آملی )