پاسخ به این سؤال با توجه به تعریف اراده و تقسیم آن به اراده ی تکوینی و تشریعی روشن می‌شود. اراده بر دو قسم است، یکی اراده‌ی تکوینی و دیگر اراده‌ی تشریعی.
اراده‌ی تکوینی عبارت است از: علم به نظام به طور کامل و تمام؛ یعنی همین قدر که خدا عالم بر نظام اتم و اکمل است، همین علم به نظام، علت خلق جهان آفرینش است که از آن علم، تعبیر به اراده می‌شود.
اما اراده ی تشریعی عبارت است از: علم خدای تعالی به مصلحت در فعل مکلف و این علم به مصلحت است که منشأ تکلیف می‌شود و ما آن را اراده‌ی تشریعی می‌نامیم.
اطاعت و عصیان ، عبادت و گناه ، عناوینی هستند که از مقایسه ی کارهای ارادی انسان با اوامر و نواهی خدا که همان اراده ی تشریعی اوست، انتزاع می‌گردند، نه در مقایسه با اراده ی تکوینی خدا، اراده ی تکوینی خدا به همه ی افعال اختیاری انسان تعلق گرفته است. از نظر محبوبیت و مبغوضیت - که ملاک اراده ی تشریعی خداست - کارهای ارادی انسان به دو دسته تقسیم می‌شوند: 1. کارهای پسندیده، 2. کارهای ناپسند که دسته ی اوّل متعلق اراده ی تشریعی خدا می‌باشند و دسته ی دوم متعلق اراده ی تشریعی او نیستند، اما هر دو دسته با توجه به ارادی بودنشان متعلق ارده ی تکوینی خداوند است، پس افعال ناپسند ابتدا و مستقیم به اراده ی انسان است و غیر مستقیم به اراده ی تکوینی خداوند و در عین حال مخالف اراده ی تشریعی اوست.
منبع: http://farsi.islamquest.net
