روحانیت در رویارویی با زمان چه مسئولیتی دارد؟

حدیث معروفی است: (اِذا ظَهَرَتِ البِدَعُ فَعَلی العالِمِ اَن یُظهِر عِلمَهُ وَ اِلاّ فَعَلَیهِ لَعنَةُ اللّه.) اگر بدعت ها پیدا بشود (بدعت؛ یعنی آن چیزی که جزو دین نیست، ولی نام دین به خودش گرفته است و مردم خیال می کنند مال دین است)، اگر بدعت در میان مردم ظاهر شد، بر دانا است که [علمش را] اظهار بکند و بگوید. این حدیث شریف، وظیفه احیای دین را از راه مبارزه با بدعت ها و تحریف ها که در درجه اول برعهده طبقه علما است، بیان می کند.
ما اکنون بیش از هر چیزی نیازمندیم به یک رستاخیز دینی و اسلامی، به یک احیای تفکر دین، به یک نهضت روشنگر اسلامی.1 روحانیون بزرگ ما باید به این نکته توجه کنند که دوام روحانیت و موجودیت اسلام در این کشور به این است که [رهبران] دین، ابتکار اصلاحات عمیقی را که امروزه ضروری تشخیص داده می شود، در دست بگیرند... انتظاراتی که نسل امروز از روحانیت و اسلام دارد، غیر از انتظاراتی است که نسل های گذشته داشته اند.
اگر روحانیت ما هرچه زودتر نجنبد و گریبان خود را از چنگال عوام خلاص و قوای خود را جمع و جور نکند و روشن بینانه گام برندارد، خطر بزرگی از ناحیه رجال اصلاح طلب و بی علاقه به دیانت، متوجه آنان خواهد شد. امروز این ملت، تشنه اصلاحات نابسامانی هاست و فردا تشنه تر خواهد شد.2
پی نوشتها:
1 .ده گفتار، علامه شهید مرتضی مطهری(ره)، صص 150 و 151.
2 .همان، صص 273 و 274.
www.irc.ir