حدیث: (من اغتسل من الماء الّذی قد اغتسل فیه اصابه الجذام فلایلو من الا نفسه): اگر کسی در آبی که دیگری در آن شستشو کرده خود را بشوید و جذام بگیرد، باید خود را ملامت کند.
گرچه این روایت، به لحاظ سند ضعیف شمرده شده است،[1] و این روایت در کتاب کلینی و نیز مرحوم شیخ حرّ[2] عاملی در کتاب (وسائل الشیعه) آن را از کافی نقل کرده است از طرف دیگر این روایت به لحاظ مفهوم و دلالت، هیچ مشکلی ندارد بلکه کاملا گویا و روشن است. این روایت اشاره به آب ها و حمام های خزینه ای قدیمی دارد که حتی تا سال های اخیر در سراسر ایران نیز وجود داشت و افراد مختلف داخل خزینه حمام می شدند و به شستشوی بدن خود می پرداختند و احیاناً غسل می نمودند.
امام رضا علیه السلام با توجه به بهداشتی نبودن این گونه حمام ها و ورود و خروج افراد مختلف در خزینه آن، هشدار می دهد و مردم را نسبت به بهداشتی نبودن آن آگاه می کند. ذکر مرض جذام در این حدیث شریف به عنوان نمونه است، یعنی ای مردم! از استفاده از این گونه حمام ها دوری کنید تا به مرض صعب العلاجی مانند جذام(سرطان پوست) مبتلا نشوید. قطعا امام علیه السلام سایر بیماری ها (از قبیل کچلی و...) را نیز درنظر داشتند، اما با ذکر بیماری جذام از ذکر بقیه بیماری ها خودداری کرده اند.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. آب سرچشمه حیات، محمد امینی گلستانی.
2. پاکیزگی و بهداشت در اسلام، دکتر سید مهدی صانعی.
پی نوشتها:
[1]. محمد جعفر شمس الدین، تعلیقه بر فروع کافی، بیروت، دارالتعارف للمطبوعات، چاپ اول، 1413ق، ج4، ص517.
[2]. شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعه، بیروت، داراحیاء التراث العربی، چاپ چهارم، 1391ش، ج1، ص158.
منبع: اندیشه قم
