بعد از فتح خرمشهر که ما مثل قبل از آن، در حال دفاع نبودیم، آیا شهدای آن زمان شهید محسوب می شوند؟

بعد از این که انقلاب اسلامی ایران به پیروزی رسید، ابرقدرت ها بی کار ننشستند و دست به تجاوزات متعددی زدند که از جمله ی آن ها تحمیل جنگ ناعادلانه و نابرابرانه علیه جمهوری اسلامی ایران توسط حزب بعث عراق با حمایت همه جانبه ی استکبار جهانی امریکا و اقمار او بود. اولین نقطه ای که آن ها مورد هدف و تجاوز خود قرار دادند، شهرهای جنوب کشور ایران و به خصوص خرمشهر بود که قتل و غارت هایی کردند و آن شهر را در تصرف خود در آوردند.
خداوند متعال با نیروی ایمانی که در سپاه و بسیج قرار داده بود، سبب پیروزی را فراهم ساخت و نیروهای مردمی و سپاه توانستند با قدرت و صلابت بعثی ها را از خاک خرمشهر بیرون رانند. مسئله ی مهمی که این جا وجود دارد، این است که آن ها متجاوز بودند و آغازگر جنگ و خسارات جانی و مالی بسیاری برای ما به وجود آورده بودند; از این مهم تر آن که قصد خودداری نداشتند; بلکه همواره در کمین بودند تا دوباره به مملکت ما بتازند; بنا بر این، بعد از این که از خرمشهر بیرون رانده شدند، دوباره دست به تجهیز نیرو زدند و خود را کاملا مسلح کردند.([1])
بنا بر این آیا ایستادن در قبال دشمنی که آماده ی تجاوز است و آمادگی برای حفظ نظام و کشور اسلامی دفاع نیست؟ آیا دفاع به همین است که او بتازد و ما مانع شویم. او آماده ی حمله است، پس او تا وقتی که آماده ی حمله است، ما در حال دفاع هستیم.
دوّم این که او خرمشهر را از دست داد ولی جاهای دیگر را رها نکرد و به پیش روی خود ادامه داد. پس سپاهیان و بسیجیان دیگر ما که در قبال این دشمنان از همه لحاظ آماده ی حمله شده و ایستادند و مقاومت کردند، البته که شهیدند و شهدای معرکه ی جنگ به حساب می آیند که حتّی غسل هم ندارند و با لباس رزم خود دفن می شوند.
قرآن کریم تصریح می کند که: (واعدّوا لهم ما استطعتم من قوة و من رباط الخیل ترهبون به عدوالله و عدوکم); هر چه می توانید در مقابل دشمن آماده باشید تا از شما در هراس باشند و امید حمله به خود راه ندهند.

پی نوشتها:
[1] برای مطالعه ی بیش تر ر. ک: علی اکبر ولایتی، تاریخ سیاسی جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران، (تهران، نشر فرهنگ، 1376)، صص 100 150.
منبع: اندیشه قم