امام فارغ از شئون مادی و معمولی خویش (که نیاز او واضح است) در جایگاه الهی و رهبری اش، نیز به انسان ها نیاز دارد. البته این نیاز او، صرفا به جهت توانایی در پیشبرد اهداف عالی است.
حتی خدای متعال نیز علیرغم بی نیازی، می به نوعی نصرت می شود و در متون دینی بسیار این معنا آمده است:
(یَنْصُرُونَ اللَّهَ[حشر/8] خدا را یاری می کنند.)
(یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَنْصُرُوا اللَّهَ یَنْصُرْکُمْ وَ یُثَبِّتْ أَقْدامَکُمْ[محمد/7] ای کسانی که ایمان آورده اید! اگر (آیین) خدا را یاری کنید، شما را یاری می کند و گامهایتان را استوار می دارد.)
و اصولا خدای متعال امور عالم را از طریق اسباب و عوامل طبیعی اداره می کند، بنابراین با مشارکت افراد امور پیش می روند و بدون مشارکت آنها امور دچار وقفه خواهد شد. حضرت علی (ع) در مقابل بی وفایی یاران خویش می فرمایند که حاضرند ده نفر از آنها را با یکی از یاران معاویه عوض کنند![1] و همین نشان می دهد که امام معصوم بدون یاور نمی تواند، امور را بر مدار صحیح قرار دهد.
حضرت علی (ع) در آخرین خطبه خود بعد از یادآوری از یاران باوفایشان به شدت بر بالای منبر می گریند:
(أَیْنَ إِخْوَانِیَ الَّذِینَ رَکِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَی الْحَقِّ أَیْنَ عَمَّارٌ وَ أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ وَ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْنِ وَ أَیْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِینَ تَعَاقَدُوا عَلَی الْمَنِیَّةِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَی الْفَجَرَةِ قَالَ ثُمَّ ضَرَبَ بِیَدِهِ عَلَی لِحْیَتِهِ الشَّرِیفَةِ الْکَرِیمَةِ فَأَطَالَ الْبُکَاءَ ثُمَّ قَالَ ( علیه‌السلام ) أَوِّهِ عَلَی إِخْوَانِیَ[2] کجا هستند برادران من که بر راه حق رفتند، و با حق در گذشتند کجاست عمّار و کجاست پسر تیهان (مالک بن تیهان انصاری) و کجاست ذو الشّهادتین (خزیمة بن ثابت که پیامبر شهادت او را دو شهادت دانست) و کجایند همانند آنان از برادرانشان که پیمان جانبازی بستند، و سرهایشان را برای ستمگران فرستادند. (پس دست به ریش مبارک گرفت و زمانی طولانی گریست و فرمود) دریغا از برادرانم)
بنابراین نیاز امام به یاران توانا و باوفا مساله ای روشن است هر چند این نیاز امام به جهت مسائل شخصی او نیست. و کسر شان امام محسوب نمی شود.
و کسانی که متوجه این معنا هستند باید نهایت توان خویش را به کار گیرند و خود را برای کمک رسانی به امام و خدمت در جهت اهداف متعالی او آماده کنند.
[1]. خطبه 97 نهج البلاغه.
[2]. خطبه 181 نهج البلاغه.
