معجزه امامان شیعه چیست؟

نبوت پیامبران با معجزه شناخته می‌‌شود، معجزه امامان شیعه چیست؟

پاسخ:
نبوت پیامبران به یکی از سه طریق شناخته می‌‌شود که یکی از آنها معجزه است. اینک هر سه طریق را اجمالاً یادآور می‌‌شویم:
1. معجزه یعنی کاری که از حدود توانایی بشر، بیرون باشد و استادان فن، تصدیق کنند که این کار کار بشری نیست، بلکه کاری الهی است.
هنگامی که موسی(ع) با معجزه شاخص خود، به میدان آمد، همه ساحران تصدیق کردند که این کار، از حدود توانایی بشر بیرون است، چنان‌که می‌‌فرماید: {فَأُلْقِیَ السَّحَرَةُ سُجَّداً}؛ (ساحران همگی به سجده افتادند). (طه: 70)
2. تنصیص پیامبر پیشین بر نبوت پیامبر پسین و این همان راهی است که در مورد پیامبر اسلام (ص) نیز تحقق پذیرفته است. چنان‌که می‌‌فرماید:
{وَ إِذْ قالَ عِیسَی ابْنُ مَرْیَمَ یا بَنِی إِسْرائِیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جاءَهُمْ بِالْبَیِّناتِ قالُوا هذا سِحْرٌ مُبِینٌ} (صف: 6)
و هنگامی را که عیسی بن مریم گفت: (ای بنی‌اسرائیل! من فرستاده خدا به‌سوی شما هستم درحالی‌که تصدیق‌کننده توراتی می‌‌باشم که قبل از من فرستاده شده، و بشارت‌دهنده به رسولی که بعد از من می‌‌آید و نام او احمد است!) هنگامی که او با معجزات و دلایل روشن به سراغ آنان آمد، گفتند: (این سحری آشکار است)!
در این آیه نبوت پیامبر گرامی (ص) به وسیله تنصیص پیامبر پیشین معرفی شده است.
3. جمع قرائن و شواهد درباره زندگی مدّعی نبوت مانند نظر درباره افرادی که تربیت کرده و آثاری که در زندگی از خود به یادگار نهاده است، این راه علمی را ما درباره نبوّت جهانی پیامبر(ص) طی کرده‌ایم و قیصر روم نیز وقتی نامه دعوت پیامبر را دریافت کرد در این‌باره به کاوش‌هایی پرداخت و از ابوسفیان پرسش‌هایی نموده که ابن هشام آنها را نقل کرده و او از مجموع اطلاعات دریافتی، به راستگویی رسول خدا (ص) پی برد.
با توجه به این طرق سه‌گانه، در پاسخ این سؤال می‌‌گوییم:
امام هرگز دارای معجزه نیست؛ زیرا معجزه از ویژگی‌‌های پیامبر است و اگر کار خارق العاده‌ای انجام دهد، آن را کرامت می‌‌نامند؛ چنان‌که کارهای حضرت مریم نیز کرامت بود، قرآن نقل می‌‌کند:
{کُلَّما دَخَلَ عَلَیْها زَکَرِیَّا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً قالَ یا مَرْیَمُ أَنَّی لَکِ هذا قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَرْزُقُ مَنْ یَشاءُ بِغَیْرِ حِسابٍ} (آل‌عمران: 37)
هر زمان زکریا وارد محراب او می‌‌شد، غذای مخصوصی در آنجا می‌‌دید، از او پرسید: (ای مریم! این را از کجا آورده‌ای؟!) گفت: (این از سوی خداست. خداوند به هرکس بخواهد، بی‌حساب روزی می‌‌دهد).
فراهم شدن روزی در برابر سجاده مریم یکی از کرامت‌‌های اوست. ولی او هرگز پیامبر نبوده و این کار نیز معجزه نامیده نمی‌شود.
روی این اساس، امامت امامان ما از دو راه شناخته می‌‌شود: یکی تنصیص پیامبر و تنصیص امام پیشین، یکی هم از جمع قرائن و شواهد.
به‌عنوان نمونه، پس از درگذشت امام صادق (ع) به خاطر اختناق، شیعیان در شناخت امام، جز طایفه خاصی که از نص آگاه بودند، بقیه دچار دودستگی شدند. امّا سؤالات قمی‌ها و پاسخ‌‌های امام کاظم (ع) و دانش‌‌های سرشار او گواهی داد که او امام است.

مراجعه شود: جدال احسن ص 197.