قبل از هر چیز باید دقت کرد که مشروعیت در مدل حکومتی شیعه، تنها به اذن الهی وابسته است. امیرالمومنین علی(ع) ولایت بر همه مردم دارند، اگر چه مردم به ایشان مراجعه نکنند و ایشان را حاکم ظاهری جامعه نکنند.
اگر ولی حقیقی مقبولیت داشت، تنها مدل حکومت مجاز در اندیشه شیعه محقق می شود، و الا اگر چه حکومت محقق نشده، اما ولایت برای ولی حقیقی است و شیعیان باید به او مراجعه کنند.
پس با توجه به اینکه مقبولیت زمینه ساز موفقیت در تشکیل و اداره جامعه است و ربطی به مشروعیت ندارد، باید گفته شود که: نگاه به دستورات ولی فقیه و اطاعت مردم می تواند نشان دهنده مقبولیت او باشد. مثلا هنگامی که ولی فقیه خواستار شرکت در راهپیمایی یا انتخابات است و مردم به آن عمل می کنند. همچنان که صحنه های استقبال مردم از رهبری در سفرها ، ابراز احساسات شدید آن ها در دیدارها و ... می تواند نمایانگر مقبولیت باشد.
و در این مساله باید متوجه بود که عده ای دوست دارند خود را همه مردم نشان دهند و نظرات خود را به عنوان نظر مردم بیان کنند. با اینکه عده ای از روزنامه نگاران، روشن فکران و ... به دلیل وابستگی شدید به غرب و غرب زدگی، جامعه خود را نمی شناسند و از مردم جدا افتاده اند. هر چند که تریبون داشته باشند و پر سر و صدا عمل کنند.
