موادی که حکم به حرمت رقص شده ، دلیلش فتوای مراجع است که با استفاده از منابع دینی فتوا به حرمت آن داده اند .
در باره فلسفه حرمت رقص ممکن است مسایلی بسیاری مطرح باشد، ولی یکی از مسلّمات اسلامی این است که احکام شرعی تابع و برگرفته از مصالح و مفاسد واقعی است، یعنی هر امر شرعی به علت مصلحت ضروری است . هر نهی شرعی ناشی از مفسده‌ای است که باید ترک شود. خدا برای این که بشر را به یک سلسله مصالح واقعی که سعادت او در آن است برساند، اموری را واجب یا مستحب کرده است . برای این که بشر از مفاسد دور بماند، او را از پاره‌ای کارها منع نموده است. آنچه که برای ما مهم است، تعبد و عمل کردن به وظایف شرعی است ، نه این که دنبال علت و فلسفه احکام باشیم.
ما انسان ها با عقل خودمان نمی توانیم مصالح و مفاسدی را که مورد نظر خداوند بوده است ، درک کنیم؛ فقط آن مقدار که خداوند در قرآن و معصومان در روایات برای ما بیان کرده اند، می توانیم بیان کنیم.
کسانی که با این گونه امور هنجار شکن سر و کار دارند، معمولا عمر کوتاه تری دارند. در اثر هیجانات روحی و روانی و وارد شدن فشار بر قلب ، گرفتار سکته های قلبی می گردند.(1)
این گونه کارها از نظر زیان‌های فردی و اجتماعی، باعث گناهان فراوان می‌شود. رقص و مانندآن سهم بزرگی در به وجود آوردن ناپسندی ها و پلیدی‌ها دارد. اجتماع را به فساد و انحراف می‌کشاند. مخصوصاً در محافل مختلط ، مهیّج شهوت و هوس است. باعث شهوت‌رانی و عشق بازی و اعتیاد به آن می‌شود . جامعه را دچار گناه و لغزش‌های فراوان می‌کند.
انسان را به لهو و لعب و عیّاشی و بی بند و باری سوق می‌دهد . باعث تزلزل اعتقادات مذهبی و لاقیدی می‌شود.
جای تردید نیست که سعادت، یاد خدا است که مایه حیات و اطمینان قلب می‌شود. کارهای غفلت آور در اسلام ناروا قلمداد شده ،رقص و مجالس لهو و لعب نقش مؤثری در غفلت از خدا دارد.
اسلام چیزی را بدون جهت حرام نمی‌کند. رقص چون از جهات مختلف زیان بخش‌است، در اسلام تحریم شده است.
پیامبر (ص) فرمود: خدا مرا به رسالت بر انگیخته است تا برای مردم جهان رحمت باشم . آنان را به سوی سعادت راهنمایی کنم. خدا فرمان داده که کارهای جاهلیّت را براندازم. (2)
اگر انسان خود را در وادی رقص و پای‌کوبی بیندازد، کم‌کم از خوبان و خوبی‌ها فاصله می‌گیرد.
پی نوشت ها :
1. رضا پاک نژاد ، اولین دانشگاه و آخرین پیامبر ،ج15 ، ص 182 .
2. محمد حسین نوری، مستدرک‌الوسائل، ج2، ص 458.
